COMEBACK or NEVER COME BACK?! 5 maanden na mijn nekoperatie

Hallo allemaal!

Het is inmiddels ruim 5 maanden geleden na mijn val en operatie aan mijn nekwervels. Tijd voor een update! Ik schrijf deze blog vanuit mijn nieuwe woonplaats Groningen. In mijn vorige blog ‘   ‘ schreef ik over het achtbaanjaar 2017, over de heftige val en operatie, en over mijn switch van Den Bosch naar Groningen.

Na de operatie op 15 december heb ik ongeveer 7 (!!) weken met een nekbrace gelopen en ben ik nog samen met mijn moeder en broer een weekje op vakantie geweest. Deze weken ben ik vooral thuis in Emmen geweest en rustig aan gedaan. Na een maand ben ik langzaam aan weer wat begonnen met sporten/bewegen bij Cure fysiotherapie in Emmen. Hier ben ik tot begin februari geweest, daarna kon ik verhuizen naar Groningen! Zoals ik in mijn vorige blog vertelde ben ik nu in Groningen aan het fitnessen/revalideren bij Krum, de sportfysio die met ons mee was naar het WK in november en zijn praktijk Constructions fysiotherapie in Groningen heeft. Ook ben ik sinds februari aan het afstuderen bij Medisch Centrum Zuid Groningen, ik hoop begin juli mijn studie Sportkunde te kunnen afronden!

Na 7 weken mocht ik dus weer afbouwen met de nekbrace, mijn nekspieren waren enorm stijf! Ik kon mijn hoofd nauwelijks heen en weer bewegen, vooral mijn spieren in mijn nek waren heel kort geworden, ik kon net een héél klein stukje omhoog kijken.. Ik heb ook nog lange tijd last gehad van druk op mijn stembanden en luchtpijp, wellicht door deze spierspanning en operatie. Het was ook wel heel fijn dat de brace af was en ik mijn zelfstandigheid terugkreeg! De eerste keer weer fietsen en autorijden waren toch wel wat spannend want het was nog helemaal niet natuurlijk om weer over mijn schouder te kijken.

Vanaf het moment dat de nekbrace weer af mocht kon ik eindelijk ook weer opbouwen met meer sporten. In Groningen ben ik daarna gestart met 2x fitnessen en 1x aquajoggen in het zwembadje van Kardinge. Na een paar weken was ik klaar met aquajoggen en kon ik ook steeds beter naar links en rechts kijken. Op dit moment heb ik alleen bij het naar rechts kijken nog een hele kleine beperking.

Zodra ik fysiek weer stabieler en kundiger werd heb ik me ook ingeschreven voor een cursus dancehall en paaldansen via de studentensportverenigingen van Groningen! Juist omdat ik bewust afstand van het springen had genomen en dat voorlopig toch niet kon wou ik graag andere en nieuwe sporten uitproberen. Ik ben ook wezen baantjeszwemmen en heb lesjes bodyfit en pilates gevolgd. Dit was een leuke manier om weer in beweging te komen en ook goed voor mijn revalidatie en de soepelheid in mijn nekspieren.

Verder bevalt het leven in mijn oude studentenstad Groningen heel goed! In de twee jaar dat ik hier op school heb gezeten heb ik er niet gewoond dus ik vind het heel leuk om hier nu te kunnen wonen, de stad beter te kunnen ontdekken en (oude) vrienden te kunnen opzoeken. Samen met mijn twee leuke huisgenootjes hebben we het erg gezellig. Het is zeker ook zo anders dan hoe mijn (topsport)leven altijd geweest is! Ik heb nu zoveel meer vrijheid, energie voor sociale gelegenheid, kan veel spontaner dingen ondernemen en afspreken, het is nu bijvoorbeeld no big deal als ik pizza eet op dinsdagavond, een feestje meepak of later naar bed ga. Toch blijf ik mijn sport leefstijl hier ook voortzetten, ik vind het namelijk gewoon fijn om gezond te eten en lekker te bewegen. Maar de gevolgen van keuzes zijn zoveel minder groot, ik hoef niet morgenochtend weer een zware training neer te zetten of over twee maanden in goede vorm te zijn..

Na 3 maanden had ik weer foto controle in het ziekenhuis in Tilburg, het helingsproces zag er goed uit en ik hoefde niet meer terug te komen! Die dag ben ik ook weer in de hal in Den Bosch geweest en heb ik voor het eerst weer heel voorzichtig op en neer op de trampoline gehupst. Dit viel echt tegen, ik ‘sprong’ echt heel laag en werd meteen al erg duizelig. Mijn hele coördinatie was in de war, waarschijnlijk doordat mijn evenwichtsorgaan door de nekbrace heel anders aangesproken werd. Ook als ik op de grond een rondje draaide of naar voren boog en weer rechtop kwam was het echt alsof ik even opnieuw op de aarde lande, een heel gek gevoel. De dagen na mijn ‘sprongetjes’ voelde ik dit ook in mijn nek/rug/been spieren, haha zo ongetraind was ik dus geraakt.

Tot eind juni heb ik mijn kamer hier in Groningen, tegen die tijd hoop ik ook (bijna) afgestudeerd te zijn. En wat dan? Eigenlijk op alle vlakken is het momenteel nog een vraagteken. Ga ik doorstuderen of werk zoeken? En waar dan, in het Noorden of terug naar het Zuiden? En wat wil ik met springen? Wil ik nog wel weer beginnen of niet? En als ik weer wil beginnen, hoe en waar dan? Kan ik mijn oude niveau nog halen en het liefst weer doorgroeien? Komt er angst bij kijken? Vind ik het nog leuk genoeg en wat wil ik nog bereiken?

Kijk als ik mijn club om de hoek had was het veel makkelijker geweest allemaal. Maar nu sta ik straks wéér op zo’n punt waar ik bewust moet gaan kiezen: wel of niet weer springen? Wil ik alles weer in het teken zetten van? Wil ik de sprong waarmee het mis ging wel weer springen? En zo nee, wat zijn de consequenties dan?

Het ging fout met een nieuwe moeilijke combinatie die ik net aan het trainen was: triffis gehoekt – salto – triffis gehurkt (een triffis is een drievoudige salto voorover met een halve schroef op het einde). Doordat ik met de tweede triffis mijn benen niet op de juiste manier vast pakte miste ik enorm veel rotatiesnelheid en hierdoor viel ik als het ware uit de lucht. Deze nieuwe combinatie doe je alleen weer als je al je sprongen weer kan en je fit bent. Ik ben ook niet bang dat als ik triffis weer los ga springen, als eerste sprong van mijn oefening.  dat ik mijn benen dan verkeerd ga pakken. Ik ben ook niet bang voor de sprong opzich of vond het een traumatische ervaring, maar toch.. wil ik die sprong straks weer routine matig gaan doen of niet? Als ik dat bijv niet meer zou willen mis je toch veel moeilijkheid in je oefening en is de wereldtop halen, wat toch het doel is, nóg moeilijker. Wil je dan wel weer alles opzij zetten met het idee dat de kans om de internationale top te halen kleiner is geworden? En natuurlijk kan je zonder triffis ook alsnog ver komen en hoeft dit niet perce alles te zeggen. Bovendien is hier op dit moment eigenlijk moeilijk wat over te zeggen want je weet toch niet hoe het proces gaat zijn mocht je weer een tijdje terug op de trampoline zijn.

Als trampolinespringster moet ik het hebben van mijn stijl, techniek en uitvoeringspunten. Mijn mentale sterkte is ook een kracht van me. Mijn moeilijkheid zit redelijk maar ik ben van nature geen springster die hoog springt. Daarbij is mijn lengte (ik ben de langste springster van het internationale veld!) ook niet altijd in mijn voordeel en heb ik een rechterscheen die vaak weer pijnlijk komt opspelen met springen (heb er nu dus totaal geen last van, ha ook wel fijn).

Daarbij was het ook een heel andere situatie geweest als ik bijvoorbeeld mijn enkel had gebroken.. Of je nu wilt of niet, er komt nu ook een psychologisch stukje bij kijken. De kans dat je je op deze manier je nekwervel breekt is zo klein, maar het is tóch gebeurd. Ik ben er tot mijn grote opluchting enorm goed vanaf gekomen, waarom zou ik in godsnaam die trampoline dan weer op gaan?!

Omdat het toch wel een heel mooie sport blijft natuurlijk.. vanaf jongs af aan ben ik betrokken geweest bij gymnastische sporten en vind het een van de fijnste manieren van bewegen. Ook de kick die je ervan krijgt is bijzonder. Ik merk dat ik dat gevoel in deze periode toch wel mis, het halen van (kleine) doelen, dingen nastreven en het voldane gevoel na een oefening of trainingsdag blijft toch iets aparts opzich. Daarbij ben ik nog best jong voor een trampolinespringster en zou ik wellicht nog zoveel mooie kansen kunnen pakken. De overstap naar een totaal andere sport is ook door mijn hoofd gegaan maar de liefde voor het springen vind ik denk ik niet zo snel in een andere sport. Daarbij kom ik het liefst op het hoogste podium uit in de sport trampoline, niets kan dat evenaren.

Op het moment dat er Nederlandse kwalificatiewedstrijden waren of het EK heb ik de scores toch wel gevolgd. Wel met enige afstand want ik vond het toch wel lastig dit geblesseerd vanaf de zijlijn mee te krijgen. Je gaat dan toch denken, hmm wat had ik misschien kunnen springen en waar was ik dan geëindigd? Wel gaaf om te vermelden dat Tara en ik met onze score (46,200pt) van de World Games op dit EK ook 3^e geëindigd zouden zijn (kan je natuurlijk nooit precies zo zeggen maar je snapt wat ik bedoel). Ook de Dutch Trampoline Open in Alkmaar heb ik moeten missen, maar ik ben onverwachts toch onderdeel geweest van dit mooie toernooi! Sven Mooij vroeg mij op het laatste moment of ik wou komen om de videostream op Youtube van live Engels commentaar te voorzien! De eigenlijke Engelse topcoach die dit zou doen kon helaas niet meer en nu heb ik die functie mooi vervuld. Ik vond het een erg leuke, nieuwe ervaring en was tevreden over hoe hoe het ging. Zo was ik ook toch nog een soort van deelnemer van dit toernooi hah.

Op dit moment volg ik naast 2x fitnessen in de week bij de fysio een cursus ballet, ook via de studentenvereniging. Dit heb ik in mijn turntijd vaak gedaan en leek me een leuke manier om weer fitter te worden. Ook volg ik daarbij weer een uurtje dansen, hip hop, gevolgd door een uurtje springen bij de studententurnvereniging! Ik twijfelde eerst of ik dit wel wou, aangezien ik hier in Groningen expres even afstand heb genomen van het springen. Toch leek me dit een mooie manier om laagdrempelig en op een leuke manier weer een beetje aan het springen te komen en dit is ook goed voor mijn lichaam. Op deze manier kan ik ook weer aankijken hoe het voelt en wat mijn gevoel qua toekomst eruit ziet. De eerste salto’s zijn weer gemaakt en ik moet zeggen, op mijn coördinatie gevoel na, ging dit veel beter dan verwacht! Wel gek om na zo lang opeens weer over de kop te gaan, maar zeker leuk. Ik ben tevreden hoe het fysiek met m’n nek gaat, heb wel vaak nog steken in m’n spieren rondom m’n schouders/nek, vooral als ik lang dezelfde houding heb aangehouden.

Zoals jullie hebben kunnen lezen weet ik op dit moment nog geen antwoord op de vraag of ik weer ga springen! Dit zal sommige misschien verbazen, ik hoor ook veel, oh en straks weer springen toch? Ja, ik ben een behoorlijke doorzetter en niet iemand die snel de handdoek in de ring gooit maar zo vanzelfsprekend is het nog niet. Dit had ik al op het moment na de operatie, ik had geen ja of nee in mijn hoofd voor mijn springtoekomst.. Daarom heb ik nu ook even mijn gedachtes hier gedeeld in deze blog.

Afgelopen week was ik weer even in Den Bosch om wat te springen én voor een leuk radio interview voor NOS Langs de Lijn. Ik was namelijk benaderd door journalist Edwin Cornelissen om een radio reportage over mijn verhaal op te nemen. De reportage wordt richting de NK op de radio uitgezonden, zodra ik weet wanneer laat ik het op mijn Facebookpagina weten! Naast mij zijn ook Epke en Sanne geïnterviewd voor een reportage, niet een verkeerd rijtje om tussen te staan he 😉

De komende maand ga ik nog even lekker genieten van mijn leuke plekje hier in Groningen en de gezelligheid van deze mooie stad! Ook de eindsprint van het afstuderen is ingezet en natuurlijk ga ik  weer verder met fit worden. Daarnaast alle opties voor de toekomst op maatschappelijk en sportief gebied bekijken en afwegen. Veel nadenken maar ook naar mijn gevoel luisteren. Ik sta op een belangrijk kruispunt in mijn leven en ik heb er vertrouwen in dat ik de juiste richting ga vinden.

Veel liefs Carlijn

Reserve voor de EK en het verlies van mijn vader..

 

Hallo allemaal,

De laatste maanden is er veel gebeurd.. in een blog na de zomer schreef ik dat het niet zo goed ging met de gezondheid van mijn vader en dat hij na een zware operatie herstellende was.. Afgelopen december had hij een controle en hier kregen we erg slecht nieuws.. Vandaar dat ik het NK clubteams ook niet heb mee gesprongen.. Tijdens deze wedstrijd kwam mijn (oud)clubgenootje Milou heel naar ten val.. Momenteel werkt ze heel hard aan haar revalidatie, hou vol meid!

Toen het slechte nieuws van mijn vader bekend werd, ben ik tijdens de kerstvakantie thuis geweest. Eind januari zou de 1^ste kwalificatie voor het EK zijn en ik wou heel graag voor een plek in het team gaan.. Hier hebben we thuis over gesproken en ik had besloten dat ik er voor zou gaan, dit werd heel erg gesteund! Ik was in januari van maandag tot donderdag in Den Bosch voor school en trainen en was dan een lang weekend thuis in Emmen.. Ik miste hierdoor één springtraining in de week, daarvoor in de plaats deed ik thuis kracht en lenigheid. De tijd die ik wel op de trampoline stond gebruikte ik extra goed. Thuis samen zijn had nu de hoogste prioriteit maar pap zag ook graag dat we ons programma gewoon probeerden te draaien zolang het ging. Tijdens deze periode was papa al begonnen met zware behandelingen, erg moeilijk.. Op trainen was ik hard aan het werk om mijn niveau van oktober/november weer terug te krijgen, dit lukte net op tijd.

Zondag 31 januari was de 1^ste EK kwalificatie in de nieuwe hal van Alkmaar, samen met mijn vriend ging ik hierheen. Er zijn 4 plekken voor het EK team bij de senior dames, de limiet die hiervoor gesprongen moest worden was 92,500 punten. Ik voelde me wel klaar voor de wedstrijd, het inspringen gaf vertrouwen. M’n verplichte oefening ging netjes en ik scoorde 44,770 pt, een nieuw record! Daarna keuze, ik begon goed, op het eind raakte ik wat uit mijn ritme maar ik kon mijn oefening afmaken zoals gepland: 48,750pt. Totaal: 93,500 ! Dit betekende dus dat ik de EK limiet had gesprongen! Ik was blij dat het goed gegaan was en dit was de eerste keer dat ik een limiet voor een groot toernooi bij de senioren had gehaald. Tijdens deze wedstrijd hadden nog 3 springsters de limiet gehaald, ik was 4^de geworden.

Na de wedstrijd ging ik weer naar huis en de thuiskomst was wel een beetje emotioneel, tranen bij pap en mij, van blijdschap, opluchting, stress en verdriet van de zware situatie.

De week erna was ik van dinsdag tot donderdag in Den Bosch geweest, school en trainen, ik wou mijn score van afgelopen weekend graag verbeteren over 2 weken tijdens de 2^de EK kwalificatie.

Die donderdag kwam ik thuis en ben ik niet meer weggegaan, het ging achteruit met de conditie van pap en het voelde niet goed om weg te gaan. Dit betekende ook dat ik de 2^de EK kwalificatie zou missen, dit vond papa heel jammer voor mij, erg ontroerend dat hij op zo’n moment zich daar druk over kon maken..

Daarna ging het hard.. de hoop op herstel die we hadden werd ons afgenomen door een slechte uitslag van een scan.. pap zijn conditie was ook erg slecht, tegen deze krachtige kwaadaardige ziekte viel niets te doen hoe graag we ook wouden.. !!

Op donderdag 11 februari is papa overleden.. nu ik dit typ kan ik het eigenlijk nog steeds niet geloven dat dit allemaal is gebeurd.. Heel verdrietig en oneerlijk 😥

De afgelopen maanden waren heftig en veel.. zowel fysiek als mentaal. Bedankt voor alle steun op wat voor manier dan ook..! Dit was en blijft erg belangrijk voor ons..

Ondertussen was de 2^de EK kwalificatie geweest en na deze wedstrijd stond ik nóg steeds 4^e, er was geen springster over mijn score heen gegaan. Oei, zou de stand zo blijven en zou ik het EK écht halen?! De 3^e kwalificatie één week later heb ik ook niet meegedaan, hier ging een springster over mijn score heen en werd ik 5^e, geen EK voor mij maar een reserve plaats.. dit was ook best even lastig, ook omdat pap zo graag had gezien dat ik het EK zou halen.

Vandaag zou pap 54 jaar geworden zijn.. en vandaag begint het EK in Spanje. Ik wens iedereen veel succes, ik zal jullie volgen..! Ik heb ongeveer 5 dikke weken niet op de trampoline gestaan, nu sta ik er af toe weer op en met school ben ik aan het opbouwen.. Ik moet zeggen dat dit me wel zwaar valt. De motivatie en drive voor alles moet ik weer even zoeken.. Ik ben veel thuis in Emmen bij mijn moeder en broer, samen zijn is het fijnst tijdens deze moeilijke periode. We zullen een nieuwe manier moeten gaan vinden om door te gaan. En dat gaan we doen, zoals pap zou willen.

Na het EK zal ik nieuwe trampolinedoelen gaan zoeken en proberen te stellen, ik hoop dat ik langzaam aan de kracht kan vinden om de draad weer op te pakken en weer mooie trampoline momenten mag meemaken.. Mijn grootste steun en fan moet ik tot mijn grote verdriet missen op de tribune, maar springend in de lucht kom ik wat dichter bij hem in de buurt.. ❤

Liefs Carlijn