COMEBACK or NEVER COME BACK?! 5 maanden na mijn nekoperatie

Hallo allemaal!

Het is inmiddels ruim 5 maanden geleden na mijn val en operatie aan mijn nekwervels. Tijd voor een update! Ik schrijf deze blog vanuit mijn nieuwe woonplaats Groningen. In mijn vorige blog ‘   ‘ schreef ik over het achtbaanjaar 2017, over de heftige val en operatie, en over mijn switch van Den Bosch naar Groningen.

Na de operatie op 15 december heb ik ongeveer 7 (!!) weken met een nekbrace gelopen en ben ik nog samen met mijn moeder en broer een weekje op vakantie geweest. Deze weken ben ik vooral thuis in Emmen geweest en rustig aan gedaan. Na een maand ben ik langzaam aan weer wat begonnen met sporten/bewegen bij Cure fysiotherapie in Emmen. Hier ben ik tot begin februari geweest, daarna kon ik verhuizen naar Groningen! Zoals ik in mijn vorige blog vertelde ben ik nu in Groningen aan het fitnessen/revalideren bij Krum, de sportfysio die met ons mee was naar het WK in november en zijn praktijk Constructions fysiotherapie in Groningen heeft. Ook ben ik sinds februari aan het afstuderen bij Medisch Centrum Zuid Groningen, ik hoop begin juli mijn studie Sportkunde te kunnen afronden!

Na 7 weken mocht ik dus weer afbouwen met de nekbrace, mijn nekspieren waren enorm stijf! Ik kon mijn hoofd nauwelijks heen en weer bewegen, vooral mijn spieren in mijn nek waren heel kort geworden, ik kon net een héél klein stukje omhoog kijken.. Ik heb ook nog lange tijd last gehad van druk op mijn stembanden en luchtpijp, wellicht door deze spierspanning en operatie. Het was ook wel heel fijn dat de brace af was en ik mijn zelfstandigheid terugkreeg! De eerste keer weer fietsen en autorijden waren toch wel wat spannend want het was nog helemaal niet natuurlijk om weer over mijn schouder te kijken.

Vanaf het moment dat de nekbrace weer af mocht kon ik eindelijk ook weer opbouwen met meer sporten. In Groningen ben ik daarna gestart met 2x fitnessen en 1x aquajoggen in het zwembadje van Kardinge. Na een paar weken was ik klaar met aquajoggen en kon ik ook steeds beter naar links en rechts kijken. Op dit moment heb ik alleen bij het naar rechts kijken nog een hele kleine beperking.

Zodra ik fysiek weer stabieler en kundiger werd heb ik me ook ingeschreven voor een cursus dancehall en paaldansen via de studentensportverenigingen van Groningen! Juist omdat ik bewust afstand van het springen had genomen en dat voorlopig toch niet kon wou ik graag andere en nieuwe sporten uitproberen. Ik ben ook wezen baantjeszwemmen en heb lesjes bodyfit en pilates gevolgd. Dit was een leuke manier om weer in beweging te komen en ook goed voor mijn revalidatie en de soepelheid in mijn nekspieren.

Verder bevalt het leven in mijn oude studentenstad Groningen heel goed! In de twee jaar dat ik hier op school heb gezeten heb ik er niet gewoond dus ik vind het heel leuk om hier nu te kunnen wonen, de stad beter te kunnen ontdekken en (oude) vrienden te kunnen opzoeken. Samen met mijn twee leuke huisgenootjes hebben we het erg gezellig. Het is zeker ook zo anders dan hoe mijn (topsport)leven altijd geweest is! Ik heb nu zoveel meer vrijheid, energie voor sociale gelegenheid, kan veel spontaner dingen ondernemen en afspreken, het is nu bijvoorbeeld no big deal als ik pizza eet op dinsdagavond, een feestje meepak of later naar bed ga. Toch blijf ik mijn sport leefstijl hier ook voortzetten, ik vind het namelijk gewoon fijn om gezond te eten en lekker te bewegen. Maar de gevolgen van keuzes zijn zoveel minder groot, ik hoef niet morgenochtend weer een zware training neer te zetten of over twee maanden in goede vorm te zijn..

Na 3 maanden had ik weer foto controle in het ziekenhuis in Tilburg, het helingsproces zag er goed uit en ik hoefde niet meer terug te komen! Die dag ben ik ook weer in de hal in Den Bosch geweest en heb ik voor het eerst weer heel voorzichtig op en neer op de trampoline gehupst. Dit viel echt tegen, ik ‘sprong’ echt heel laag en werd meteen al erg duizelig. Mijn hele coördinatie was in de war, waarschijnlijk doordat mijn evenwichtsorgaan door de nekbrace heel anders aangesproken werd. Ook als ik op de grond een rondje draaide of naar voren boog en weer rechtop kwam was het echt alsof ik even opnieuw op de aarde lande, een heel gek gevoel. De dagen na mijn ‘sprongetjes’ voelde ik dit ook in mijn nek/rug/been spieren, haha zo ongetraind was ik dus geraakt.

Tot eind juni heb ik mijn kamer hier in Groningen, tegen die tijd hoop ik ook (bijna) afgestudeerd te zijn. En wat dan? Eigenlijk op alle vlakken is het momenteel nog een vraagteken. Ga ik doorstuderen of werk zoeken? En waar dan, in het Noorden of terug naar het Zuiden? En wat wil ik met springen? Wil ik nog wel weer beginnen of niet? En als ik weer wil beginnen, hoe en waar dan? Kan ik mijn oude niveau nog halen en het liefst weer doorgroeien? Komt er angst bij kijken? Vind ik het nog leuk genoeg en wat wil ik nog bereiken?

Kijk als ik mijn club om de hoek had was het veel makkelijker geweest allemaal. Maar nu sta ik straks wéér op zo’n punt waar ik bewust moet gaan kiezen: wel of niet weer springen? Wil ik alles weer in het teken zetten van? Wil ik de sprong waarmee het mis ging wel weer springen? En zo nee, wat zijn de consequenties dan?

Het ging fout met een nieuwe moeilijke combinatie die ik net aan het trainen was: triffis gehoekt – salto – triffis gehurkt (een triffis is een drievoudige salto voorover met een halve schroef op het einde). Doordat ik met de tweede triffis mijn benen niet op de juiste manier vast pakte miste ik enorm veel rotatiesnelheid en hierdoor viel ik als het ware uit de lucht. Deze nieuwe combinatie doe je alleen weer als je al je sprongen weer kan en je fit bent. Ik ben ook niet bang dat als ik triffis weer los ga springen, als eerste sprong van mijn oefening.  dat ik mijn benen dan verkeerd ga pakken. Ik ben ook niet bang voor de sprong opzich of vond het een traumatische ervaring, maar toch.. wil ik die sprong straks weer routine matig gaan doen of niet? Als ik dat bijv niet meer zou willen mis je toch veel moeilijkheid in je oefening en is de wereldtop halen, wat toch het doel is, nóg moeilijker. Wil je dan wel weer alles opzij zetten met het idee dat de kans om de internationale top te halen kleiner is geworden? En natuurlijk kan je zonder triffis ook alsnog ver komen en hoeft dit niet perce alles te zeggen. Bovendien is hier op dit moment eigenlijk moeilijk wat over te zeggen want je weet toch niet hoe het proces gaat zijn mocht je weer een tijdje terug op de trampoline zijn.

Als trampolinespringster moet ik het hebben van mijn stijl, techniek en uitvoeringspunten. Mijn mentale sterkte is ook een kracht van me. Mijn moeilijkheid zit redelijk maar ik ben van nature geen springster die hoog springt. Daarbij is mijn lengte (ik ben de langste springster van het internationale veld!) ook niet altijd in mijn voordeel en heb ik een rechterscheen die vaak weer pijnlijk komt opspelen met springen (heb er nu dus totaal geen last van, ha ook wel fijn).

Daarbij was het ook een heel andere situatie geweest als ik bijvoorbeeld mijn enkel had gebroken.. Of je nu wilt of niet, er komt nu ook een psychologisch stukje bij kijken. De kans dat je je op deze manier je nekwervel breekt is zo klein, maar het is tóch gebeurd. Ik ben er tot mijn grote opluchting enorm goed vanaf gekomen, waarom zou ik in godsnaam die trampoline dan weer op gaan?!

Omdat het toch wel een heel mooie sport blijft natuurlijk.. vanaf jongs af aan ben ik betrokken geweest bij gymnastische sporten en vind het een van de fijnste manieren van bewegen. Ook de kick die je ervan krijgt is bijzonder. Ik merk dat ik dat gevoel in deze periode toch wel mis, het halen van (kleine) doelen, dingen nastreven en het voldane gevoel na een oefening of trainingsdag blijft toch iets aparts opzich. Daarbij ben ik nog best jong voor een trampolinespringster en zou ik wellicht nog zoveel mooie kansen kunnen pakken. De overstap naar een totaal andere sport is ook door mijn hoofd gegaan maar de liefde voor het springen vind ik denk ik niet zo snel in een andere sport. Daarbij kom ik het liefst op het hoogste podium uit in de sport trampoline, niets kan dat evenaren.

Op het moment dat er Nederlandse kwalificatiewedstrijden waren of het EK heb ik de scores toch wel gevolgd. Wel met enige afstand want ik vond het toch wel lastig dit geblesseerd vanaf de zijlijn mee te krijgen. Je gaat dan toch denken, hmm wat had ik misschien kunnen springen en waar was ik dan geëindigd? Wel gaaf om te vermelden dat Tara en ik met onze score (46,200pt) van de World Games op dit EK ook 3^e geëindigd zouden zijn (kan je natuurlijk nooit precies zo zeggen maar je snapt wat ik bedoel). Ook de Dutch Trampoline Open in Alkmaar heb ik moeten missen, maar ik ben onverwachts toch onderdeel geweest van dit mooie toernooi! Sven Mooij vroeg mij op het laatste moment of ik wou komen om de videostream op Youtube van live Engels commentaar te voorzien! De eigenlijke Engelse topcoach die dit zou doen kon helaas niet meer en nu heb ik die functie mooi vervuld. Ik vond het een erg leuke, nieuwe ervaring en was tevreden over hoe hoe het ging. Zo was ik ook toch nog een soort van deelnemer van dit toernooi hah.

Op dit moment volg ik naast 2x fitnessen in de week bij de fysio een cursus ballet, ook via de studentenvereniging. Dit heb ik in mijn turntijd vaak gedaan en leek me een leuke manier om weer fitter te worden. Ook volg ik daarbij weer een uurtje dansen, hip hop, gevolgd door een uurtje springen bij de studententurnvereniging! Ik twijfelde eerst of ik dit wel wou, aangezien ik hier in Groningen expres even afstand heb genomen van het springen. Toch leek me dit een mooie manier om laagdrempelig en op een leuke manier weer een beetje aan het springen te komen en dit is ook goed voor mijn lichaam. Op deze manier kan ik ook weer aankijken hoe het voelt en wat mijn gevoel qua toekomst eruit ziet. De eerste salto’s zijn weer gemaakt en ik moet zeggen, op mijn coördinatie gevoel na, ging dit veel beter dan verwacht! Wel gek om na zo lang opeens weer over de kop te gaan, maar zeker leuk. Ik ben tevreden hoe het fysiek met m’n nek gaat, heb wel vaak nog steken in m’n spieren rondom m’n schouders/nek, vooral als ik lang dezelfde houding heb aangehouden.

Zoals jullie hebben kunnen lezen weet ik op dit moment nog geen antwoord op de vraag of ik weer ga springen! Dit zal sommige misschien verbazen, ik hoor ook veel, oh en straks weer springen toch? Ja, ik ben een behoorlijke doorzetter en niet iemand die snel de handdoek in de ring gooit maar zo vanzelfsprekend is het nog niet. Dit had ik al op het moment na de operatie, ik had geen ja of nee in mijn hoofd voor mijn springtoekomst.. Daarom heb ik nu ook even mijn gedachtes hier gedeeld in deze blog.

Afgelopen week was ik weer even in Den Bosch om wat te springen én voor een leuk radio interview voor NOS Langs de Lijn. Ik was namelijk benaderd door journalist Edwin Cornelissen om een radio reportage over mijn verhaal op te nemen. De reportage wordt richting de NK op de radio uitgezonden, zodra ik weet wanneer laat ik het op mijn Facebookpagina weten! Naast mij zijn ook Epke en Sanne geïnterviewd voor een reportage, niet een verkeerd rijtje om tussen te staan he 😉

De komende maand ga ik nog even lekker genieten van mijn leuke plekje hier in Groningen en de gezelligheid van deze mooie stad! Ook de eindsprint van het afstuderen is ingezet en natuurlijk ga ik  weer verder met fit worden. Daarnaast alle opties voor de toekomst op maatschappelijk en sportief gebied bekijken en afwegen. Veel nadenken maar ook naar mijn gevoel luisteren. Ik sta op een belangrijk kruispunt in mijn leven en ik heb er vertrouwen in dat ik de juiste richting ga vinden.

Veel liefs Carlijn

2017: WAT ÉÉN JAAR!!

Lieve allemaal,

Bereid jullie voor op een heeel uitgebreide blog over het topjaar 2017! Ik wou deze blog eigenlijk na het Univé Gymgala – á touch of Gold in december al schrijven maar het einde van dit jaar liep helaas anders dan verwacht.. Ik zal eerst alle gebeurtenissen van 2017 eens op een rijtje zetten:

– MAART: Voor het eerste triffis gehoekt (drievoudige salto voorover gehoekt met een halve schroef in de laatste salto) op een wedstrijd gesprongen.

Dit was tijdens de Flowercup in Aalsmeer. In mijn keuze sprong ik triffis gehurkt, erg tof om op een wedstrijd 2x triffis te springen!

– MEI: Optreden tijdens de shows The Best of Armin Only van DJ Armin van Buuren!

Tara, Jeroen, Sven en ik zijn onderdeel van deze gave show in de Amsterdam ArenA!

– MEI: Ongelukkig geblesseerd geraakt aan mijn sleutelbeen..
Op dit moment begonnen de kwalificaties voor de World Games, niet fijn dus..

– JUNI: Officieel gekwalificeerd voor de World Games als synchroonkoppel met Tara!

– JULI: Op de World Games winnen Tara en ik de BRONZEN MEDAILLE!

We scoren 46,200pt! Zelfs maar 0,050 (!!) verwijderd van het zilver..

– SEPTEMBER: Er ontstaat een samenwerking met New Care Supplements.

New Care steunt mij met hun zuivere supplementen/producten van hoge kwaliteit. Puur & eerlijk! Zie: https://www.new-care.nl/carlijn-blekkink 

– OKTOBER: Ik spring mijn eerste World Cup in Spanje.

– SEPTEMBER/ OKTOBER: Na 4 kwalificatie wedstrijden heb ik mij officieel gekwalificeerd voor het WK trampolinespringen!!

De eis om het WK te halen was pittig: 3x een score van 97,00pt springen. Ik sprong erg stabiel en kwalificeerde mij overtuigend voor het WK! Voor sommige mensen kwam dit misschien als een verrassing maar voor mij niet, dit klopte in het proces waar ik al lang mee bezig was.

– NOVEMBER: Ik maak mijn debuut op het WK in Sofia, Bulgarije!

Ik mag de Nederlandse vlag dragen bij de opening en spring een persoonlijk record voor verplicht 47,775pt!

– DECEMBER: Samen met Tara ben ik bezig met voorbereidingen aangezien we uitgenodigd zijn om op het Univé Gymgala – A touch of Gold in de Ziggodome op te treden!

Om in eigen land tijdens hét grootste showsport spektakel van Europa te mogen springen is een droom. Want meer dan tien jaar geleden bezocht ik als klein meisje mijn eerste Univé show en heb vervolgens bijna elk jaar opnieuw als toeschouwer van deze adembenemende show genoten. Wat een eer!

– DECEMBER: Ik maak een ongelukkige landing en loop een breukje in de zijkant van mijn nekwervel op, dezelfde avond word ik nog geopereerd..

Ik ben alsnog als toeschouwer aanwezig bij het Univé en het komende nieuwe jaar zal opeens in teken staan van revalideren..

____________________________________________________________________________________________

Zoals je wel kunt lezen is 2017 best een achtbaan geweest. Ik neem je nog even mee met deze bizarre rit:

Het jaar begon lastig, in januari was ik gestart bij de studentenpsycholoog om over het overlijden van mijn lieve papa te praten en heb sessies met medestudenten gevolgd over rouw/verlies. Dit was heftig maar uiteindelijk heeft het me ook geholpen om door te kunnen.

Het eerste grote hoogtepunt van de rollercoster waren de optredens tijdens The Best of Armin Only in de Amsterdam Arena. 80.000 bezoekers, veel gave artiesten ontmoet, lieve familie en vrienden waren er, once of a lifetime experience!!

Snel daarna ging het karretje met een rotgang naar beneden doordat ik door de stomme schuld van een buitenstaander best ernstig geblesseerd raakte aan mijn sleutelbeen.. In die periode deed ik er alles aan om zo snel mogelijk weer fit te worden aangezien de kwalificaties voor de World Games bezig waren. Op het NK in een vol Ahoy Rotterdam was het het moment van de waarheid en Tara en ik bleven ondanks de druk koel en kwalificeerden ons ruim voor de World Games! Lees de blog De hobbelige #RoadToWroclaw over deze periode.

Toen stonden we weer zomaar bovenop een hoog gedeelte van de achtbaan en daar bleven we eigenlijk even staan. Want de World Games zelf was ook één groot succes, we sprongen voor verplicht een nieuw record (40,700pt) en hadden ons doel behaald: de finale! In de finale sprongen we onze nieuwe, moeilijkere oefening welke ons de historische bronzen medaille opleverde! Het was een erg bijzondere week om mee te maken met alle Nederlandse sporters en alles klopte gewoon!

Na de zomer wou ik het karretje zo positief voortzetten want de kwalificaties voor het WK kwamen eraan. Ik was erop gebrand om het WK te halen!

De eerste kwalificatie haalde ik nét niet de gestelde eis, dit betekende dat ik de volgende drie wedstrijden álle drie keer goed moest springen én de eis van 957,00pt moest halen. Deze hele periode stond in het teken van de WK wedstrijden, ik was mentaal en fysiek top in vorm, maakte heel bewust afwegingen over van alles, waarbij ik me telkens afvroeg: gaat dit mij straks helpen om goed te presteren tijdens de wedstrijden? Daar ben ik heel gedisciplineerd in, ik heb ook oprecht wel genoten van deze strikte periode, alles goed plannen en in het teken zetten van je sport zodat je oprecht kan zeggen aan het eind van de strijd: Ja, ik heb er echt alles aan gedaan om hier zo goed mogelijk te presteren en alles eruit te halen wat erin zit!

En dit heb ik ook gedaan en het is gelukt! Ondanks toch wel de aanwezige druk heb ik mij gekwalificeerd voor mijn eerste WK in Sofia, Bulgarije. Pascal Wiebering van Triffis Alkmaar had ook voldaan aan de limiet en samen waren wij de enige afvaardiging van het Nederlands Team. Op het WK sprongen wij samen synchroon en werden netjes 11e, niet slecht voor de eerste keer! Individueel was ik erg in vorm, de trainingen waren echt sterk en ik was er klaar voor.

Voor mijn eerste oefening sprong ik een persoonlijk record welke de 16e score opleverde: 47,775pt Mijn tweede oefening begin ik top maar halverwege verlies ik de kracht in een been ofzo.. hierdoor kan ik niet de sprong tot op mijn voeten maken maar improviseer ik heel snel de sprong tot op mijn rug! Vanuit hier kan ik wel de tien sprongen afmaken maar de hele volgorde is eruit dus het wordt een lage score. Toch ben ik blij dat ik geknokt heb tot het einde en ‘gewoon’ 10 sprongen heb kunnen maken, NOOIT OPGEVEN! Toch balen want zonder deze fout had ik wellicht de halve finale gehaald.. Het WK was een heel mooie ervaring, zelf bij de wereld toppers horen, nieuwe springers ontmoeten en heel veel geleerd!.. Ik heb het ook erg bewust beleefd, ik weet waar ik vandaan ben gekomen, wat ik er allemaal voor heb gedaan en vooral opzij heb gelaten om hier te zijn!

Mijn oefening waar ik halverwege een bijzondere aanpassing manoeuvre maakte:

Na het WK was ik extreem gemotiveerd om meteen weer te gaan trainen om mijn programma uit te breiden en aan mijn hoogte te werken. Ik kon deze periode soms echt niet wachten om te mogen trainen haha, ik heb met het veld op het WK gezien wat mijn mogelijkheden zijn en wou nu echt die stap naar de wereldtop gaan maken. Ook brak er na een erg druk en vol jaar bijna de tijd aan voor  leuke, ontspannende dingen: optreden tijdens het Unive in de Ziggodome met Tara en op vakantie naar Mexico!

Met nog 4 trainingen te gaan voordat ik op vakantie zou, nam de rit van mijn achtbaan een ongelofelijke wending.. Het was aan het eind van de vrijdagochtend training, ik sprong een nieuwe combinatie: triffis gehoekt – salto- triffis gehurkt, tijdens de laatste triffis had ik mijn knieën niet goed vast maar mijn hamstrings waardoor mijn rotatiesnelheid veel slomer was.. hierdoor werd mijn landing nét te kort en kom ik niet goed op de trampoline terecht wanneer ik daarna op de blauwe mat beland. Oké, ik wist dat ik geen goede landing had gemaakt en dat mijn nek waarschijnlijk wel zwaar gekneusd zou zijn maar in eerste instantie dacht ik dat mijn rechter arm gebroken was aangezien die meteen tintelde en doof aanvoelde. Ik bleef voor zekerheid stil liggen en mijn trainer Lennard kon me geruststellen dat mijn arm oke was, meteen daarna probeerde ik mijn benen etc. te bewegen, wat lukte, want er schiet van alles door je hoofd.. Het tintelende gevoel in mijn arm nam al snel af en de fysio was al snel ter plaatse, ik bleef nog steeds rustig liggen. Na een tijdje controleerde fysio Tim mijn nekwervels en dit voelde allemaal goed al wou hij me voor zekerheid wel naar het ziekenhuis hebben, al hoefde dit van mij niet zo, ik dacht, het gaat zo wel weer. Ik probeerde onder begeleiding te zitten maar dit vond mijn lichaam niet zo leuk, ik ging 10 seconden out.. nu dacht ik ook wel van ja, misschien toch maar voor controle naar het ziekenhuis met de ambulance.

Bij nekletsel wordt er vaak ook een traumahelikopter opgeroepen en deze was dan ook al geland bij de Flik-Flak hal, maar aangezien ik neurologisch geen uitval had is die al snel weer vertrokken en werd ik op de brancard naar de ambulance gereden. In het ziekenhuis in Tilburg allerlei scans/onderzoeken gehad en daar kwam dan toch slechter nieuws dan verwacht: een breukje in de zijkant van mijn 6e nekwervel en deze stond ook nog een scheef in de rij. Pas toen kwamen de tranen, ik had ook niet zoveel pijn ofzo na de val dus het nieuws was ook heel onwerkelijk. Meteen die avond werd ik succesvol geopereerd, aangezien het kraakbeen tussen de wervels was beschadigd hebben ze een kunststoffen tussenwervel geplaats, de 6e nekwervel weer netjes op zijn plaats gezet en hier een plaatje over gezet. Ik heb drie nachtjes in het ziekenhuis geslapen en toen mocht ik weer naar huis met een nekkraag welke ik 7 weken moet dragen.

BAMM!! Ja deze achtbaanrit neemt hierbij een abrupt einde en staat meteen stil, WAT een bizar einde van zo’n mooi 2017, het jaar waar ik mijn weg weer had teruggevochten en eindelijk de vruchten kon plukken. Zeker verdrietig..

Het is erg dubbel, ik ben natuurlijk onwijs dankbaar dat ik er relatief goed vanaf ben gekomen, je gezondheid is het allerbelangrijkste en de verwachting is dat ik weer de oude kan worden. Een paar dagen voor mijn val had ik lieve Milou nog een kaart gestuurd aangezien het toen alweer twee jaar geleden was van haar ongeluk..
Aan de andere kant was ik van plan om de stijgende lijn natuurlijk door te zetten naar het nieuwe jaar en hier weer mooie dingen neer te zetten.

TV interview met RTV Drenthe via deze link: http://rtvd.nl/RYiF

Op het moment dat ik naar huis mocht ben ik meteen weer in de hal in Den Bosch geweest, fijn om iedereen weer te zien en ze enigszins gerust te stellen. Ik vond het zelf niet moeilijk om weer in de hal te zijn, voor mijn gevoel sprong ik zo weer de trampoline op. Dit komt ook doordat ik niet ben geflipt of de weg kwijt ben geraakt tijdens de sprong, puur door de rotatie snelheid die miste is het zo gelopen. Bij een dubbele salto kan je dat nog wel prima opvangen maar met een drievoudige salto is dit toch wat anders. Ik heb de sprongen ook op film en het ziet er ook niet perce eng uit, als ik het mensen laat zien schrikken ze niet. Een week na de operatie was ik ook alweer aanwezig bij de kerst turn/spring show in Heerenveen, waar ik eigenlijk ook aan mee zou doen.

Het kwam ook erg heftig en vooral snel in het nieuws, niet fijn.. er stond zelfs al een journalist in de hal op het moment dat ik met de ambulance weg ging! Ik was nog maar net onderweg naar het ziekenhuis en kreeg al berichten met de vraag of alles wel oke was, terwijl ik zelf nog niet eens wist wat de diagnose was! Ook vind ik het jammer voor de imago van de sport, ik hou van trampolinespringen en vind het dan ook naar dat de sport zo (negatief) in het nieuws komt. Zelf ben ik een springer die altijd enorme controle heeft over haar sprongen en ik weet dingen goed in te schatten, de landing had net zo goed wél goed kunnen aflopen, maar het was net pech dat het zo uitpakte. Het is ook zeker een geluk bij een ongeluk dat het relatief gezien nog goed is afgelopen dankzij het engeltje op mijn schouders..

Ik zie zo vaak filmpjes van jongens die de meest onmogelijke trucks op (tuin)trampolines uitvoeren waarvan je ziet dat ze technisch niet goed weten wat ze doen/beheersen en daarmee de kans op blessures vergoten. Wij zijn getrainde atleten en de kans dat het toch misgaat is erg klein. Een verpleegkundige in het ziekenhuis vroeg waarmee ik geblesseerd was geraakt. ‘Trampolinespringen’ zie ik. Verpleegkundige: “Oeh, ja gevaarlijke sport’ Mijn reactie: ‘Niet sporten is pas gevaarlijk..’  Ik heb soms het gevoel dat ik mezelf en mijn sport moet verdedigen en dat vind ik vervelend.

Als ere gast mijn oude balk signeren bij 50 jarig jubileum van mijn eerste gymvereniging Weerdinge.

Maar goed.. voor de eerste helft van 2018  had ik, natuurlijk, de route van mijn achtbaan al uitgestippeld. En na de val kon ik deze route abrupt schrappen.. Na het WK had ik mijn ogen al op het EK van April gezet om me daar eindelijk voor te kwalificeren en daar voor een halve finale plaats te gaan. De EK in 2014 en 2016 heb ik allebei nét gemist dus het EK van 2018 zou het nu dan moeten worden, zeker nu de kwalificatie limiet zo laag is maar helaas.. Ook zal ik voor het 3^de jaar opeen de plaatsingswedstrijden missen en voor de tweede keer weer het NK niet mee kunnen springen, echt wel moeilijk allemaal. Momenteel moet ik nog zeker één week met mijn nekkraag, op 1 februari ga ik terug naar Tilburg voor de eerste controle, ik heb gelukkig nauwelijks pijn gehad, vooral stijve spieren. Ik ben ook alweer begonnen met rustig sporten bij de fysio.

Na de operatie wist ik twee dingen: het komende half jaar mag/kan ik niet springen, in plaats daarvan mag/moet ik revalideren en afstuderen, hoe wil ik dit invullen nu de planning van mijn achtbaanrit opeens zo anders gaat worden? Ik had al een afstudeerplek in Eindhoven.. twee dagen na de operatie wist ik het antwoord al: ik ga komend half jaar in GRONINGEN wonen! Ik denk namelijk niet dat ik er gelukkiger van word om mijn revalidatie in Den Bosch door te brengen, de stad waarnaar toe ik verhuisd ben voor het springen en het dan juist niet kan doen, ver weg van huis en meerdere vrienden.. Elke dag dan de confrontatie dat je geblesseerd bent, nee, dan maak ik liever iets leuks van een rotperiode! De eerste twee jaar van mijn studie heb ik gevolgd in Groningen maar kon er nooit wonen door mijn topsport.

Sinds mijn 10^e jaar staat mijn hele leven al in het teken van topsport, alle keuzes heb ik gemaakt met oog op mijn sport. Daarom vind ik het eigenlijk ook wel leuk om tóch nog even het ‘normale’ studentenleven te beleven, soms miste ik dit sociale leven wel. Ik ga revalideren bij Krum, hij was de sportfysio die mee was met het WK en heeft toevallig zijn praktijk in Groningen zitten, met een afstudeerplek ben ik nog bezig. Én geloof het of niet, maar één week na de operatie was ik al op hospi geweest voor een kamer in Groningen en ik ben het nog geworden ook! Het komende half jaar woon ik o.a. met mijn lieve vriendin Monique in huis die ook net gekozen was. Zo is mijn leven opeens 180 graden gedraaid!

Het is best lastig om op dit moment wat te zeggen over mijn springtoekomst, het ligt er net aan hoe het herstelproces gaat, in hoeverre ik het gemist heb, wat mijn doelen dan zijn, of ik mijn hele leven weer in topsportmodus wil zetten.. Ik weet ook wel dat ik er op deze manier nog niet klaar mee ben maar het is ook nog niet zo vanzelfsprekend dat ik alles straks weer oppak. Stap voor stap.. Ik ben wel van plan om straks bij wedstrijden enzo te komen kijken/helpen.

Eerst ga ik het komende half jaar ijzersterk revalideren, mijn diploma halen en genieten van alle leuke avonturen. Volg mijn nieuwe, onbekende achtbaanrit via mijn Facebookpagina: https://www.facebook.com/Carlijn-Blekkink-Trampolinespringster-1254698731241526/ !

Ondanks deze enorme domper aan het einde van 2017 heb ik intens genoten van alle kleine en grote hoogtepunten afgelopen jaar want ik weet, niets in het leven is vanzelfsprekend.. ❤

Let’s make the best of this new ride!

Liefs,
Carlijn

P.S. : iedereen heel echt bedankt voor de enorm vele lieve berichten via social media, maar ook de vele kaarten (ook van veel trampolineclubs uit Nederland), bloemen, bezoekjes etc.. dat doet me goed! Ook ben ik blij met New Care Supplements aan mijn zijde, hun supplementen dragen bij aan een voorspoedig herstel.

Ook Triggerpointtherapie en massage Emmen heeft mij het hele jaar geholpen met mijn fitheid, en natuurlijk mijn lieve familie die het soms maar zwaar te verduren heeft met mij 😉

 

 

De hobbelige #RoadToWroclaw

Hallo allemaal,

Het is één dag voor vertrek naar The World Games in Wroclaw, Polen en ik type deze blog in mijn zonnige tuin in Den Bosch. Vanochtend hebben Tara, Lennard en ik onze laatste synchroontraining in Nederland goed afgerond en stappen morgen fit het vliegtuig in. Als ik zo terug kijk op de #RoadToWroclaw was dat even helemaal niet vanzelfsprekend en daar wil ik graag nog even op terugblikken. Dit om jullie een inkijkje te geven van hoe de voorbereidingen lgingen en dat dit ook wel eens anders loopt dan gehoopt..

9 April, Alkmaar, tijdens een gezamenlijke training met de Nederlandse selectiespringers wordt duidelijk dat Nederland daadwerkelijk één senioren vrouwen synchroonpaar naar de World Games gaat uitzenden. Door middel van 3 kwalificatiewedstrijden zou bekend worden welk paar. Ik zou dat seizoen voor het eerste met Tara Fokké (ook van Flik-Flak Den Bosch) gaan synchroon springen. Midden April sprongen we onze eerste synchroonwedstrijd in Duitsland, welke nog niet helemaal soepel ging maar wel leerzaam was. Inmiddels waren de kwalificatie eisen ook bekent: 2x boven de 80,50 halen, en dan werd er gekeken welk paar bij elkaar opgeteld de hoogste punten had óf op het NK eenmalig 85,833 pt. halen.

[Wat zijn de World Games eigenlijk?  De World Games zijn een soort van Olympische Spelen voor niét olympische sporten, het evenement is na de Olympische zomerspelen het grootste multisportevenement ter wereld! Er staan 31 verschillende sporten op het programma en er doen 3,251 sporters uit 111 verschillende landen aan mee. Het individuele trampolinespringen is sinds 2000 Olympisch maar het synchroonspringen dus (nog) niet. Zie https://www.theworldgamesnl.nl/ ]

 

6 mei, Alkmaar, de 1^e kwalificatiewedstrijd voor de World Games. Tara en ik hadden die avond ervoor de try-out show voor The Best Of Armin Only in de Brabanthallen gesprongen (hier moet ook nog steeds een blog aan gewijd worden!), dit was een erg gave ervaring en in de ochtend tijdens de individuele wedstrijd moest ik hier nog even van bijkomen haha. In de middag dus de 1^e van de 3 kwalificatiemomenten voor de World Games. Tijdens al deze kwalificaties werden we beoordeeld op onze voorronde, één verplichte en één keuze oefening bij elkaar opgeteld dus. Bij de synchroonwedstrijd in de middag voelde ik me al weer een stuk frisser en we hadden er goed voor getraind dus klaar voor. We sprongen 2 hele goeie oefeningen met hoge punten (86,6) en werden hiermee ruim 1^e. Een fijne start dus! 🙂

Toen kwamen de officiële shows van Armin van Buuren in de Amsterdam ArenA, een geweldige ervaring! (hier later dus meer over ;-)) Helaas raakte ik direct hierna zwaar geblesseerd aan mijn sleutelbeen door een domme fout van iemand anders.. Erg frustrerend omdat ik er zelf niks aan kon doen en het TOTAAL niet uitkwam met nog 2 belangrijke kwalificatiemomenten voor de deur..

In het ziekenhuis bleek dat ik een AC luxatie graad 2/3 had, dit betekent dat als ware het uiteinde van je sleutelbeen bij je schouder uit de kom is. De banden die je sleutelbeen aan je schouder verbinden waren bij mij behoorlijk in/afgescheurd waardoor het uiteinde van mijn sleutelbeen omhoog stak en je hem als een pianotoets naar op en neer kon drukken.. pijn en paniek dus! Ik zag even alle dromen en plannen van dit seizoen in elkaar storten. 😦

Ik moest een mitella om en kon ruim 2 weken niks fatsoenlijks met die arm doen.. mijn arm boven 90 graden krijgen was onmogelijk, zo gek is dat.. In die periode dat ik niet kon springen en mijn arm op wat simpele fysio oefeningetjes na niet kon bewegen, heb ik echter niet stilgezeten, nee ik ben juist hard gaan werken om fysiek wel fit te blijven, zodat zodra mijn arm beter hersteld zou zijn ik snel weer mijn niveau op de trampoline zou kunnen oppakken.

Dit waren totaal geen leuke weken, vele trainingen doorbrengen in de fitness, pijnstillers slikken, pijnlijke maar effectieve massage en chiro behandelingen ondergaan, weken lang met tape op je schouder rondlopen, voor je gevoel stil staan en niet weten of alle moeite niet voor niks is. Omdat ik aardig fit was en bleef verliep het verstel gelukkig voorspoedig, al die weken stonden ook in het teken van herstellen, dat zat constant in mijn hoofd.

Helaas hebben we door de situatie de 2^e kwalificatiewedstrijd moeten missen, dit betekende dat áls we op het NK weer gewoon mee konden doen, dat dat onze laatste kans zou zijn en het daar dus goed moesten doen. Na een aantal weken kon ik heel rustig aan het springen weer oppakken, al voelde ik de instabiliteit en druk op mijn sleutelbeen als ik hoger probeerde te springen. Door het missen van de plaatsingswedstrijden voor het NK heb ik mij dit jaar ook niet kunnen plaatsen voor het individuele NK.. erg balen ook!!

 

Op een gegeven moment kon ik mijn arm weer voor en zijwaarts naar mijn oor omhoog krijgen en kreeg met krachtoefeningen de kracht weer meer terug. Hierna kon ik de synchroonoefeningen aardig makkelijk weer oppakken gelukkig. Toen was het echt puur toeleven en gedoseerd toe trainen naar het NK, het laatste kwalificatiemoment waar ik al die tijd hard voor gewerkt had.

 

17 juni, Ahoy Rotterdam. Het moment was daar, in het volle Sportpaleis van Ahoy Rotterdam was onze laatste kwalificatie, het zou een spannende wedstrijd worden voor alle 4 de paren die meededen. Tara en ik waren er klaar voor, het inspringen ging lekker en het mocht beginnen. We sprongen een nette verplichte oefening, een goeie start. Daarna door naar de beslissende oefening, keuze: ging erg mooi en synchroon, wat een opluchting toen we weer stilstonden en we wisten dat we het beste eruit hadden weten te halen! We zijn cool gebleven en deden op het moment dat het moest dat was van ons verwacht werd, daar train je als sporter voor!! Toen was het afwachten op onze score en wat de rest zou doen. We hadden ons vorig punten record weten te overtreffen: 86,725 ! De andere paren gingen in de fout en toen was het duidelijk, Tara en ik waren het paar dat Nederland mochten gaan vertegenwoordigen op de WORLD GAMES!! Na de hele voorbereiding en rollercoaster voorafgaand was dit natuurlijk enorm opluchtend, voldoenend en geweldig. 🙂 🙂 Die nacht heb ik nauwelijks kunnen slapen door enthousiasme en adrenaline haha! De dag erna was het NK synchroonspringen en daar gingen we als 1^e de finale in, in de finale kreeg ik het niet meer voor elkaar en werden we 8^e geloof ik.. helaas.

FILMPJE KWALIFICATIE: https://www.youtube.com/watch?v=IrBJ5QTKZh4

De week daarna heb ik nauwelijks gesprongen, om mijn arm even rust te geven. In die week was meteen de teampresentatie van het Nederlands World Games team op Papendal, super leuk om mee te maken. Alle sporters werden voorgesteld, we kregen ons kledingpakket (ook van de KNGU hebben we mooie pakjes gekregen voor de wedstrijden), er werden individuele en een groepsfoto gemaakt en er werd afgesloten met een hapje waar we onderling nog kennis maakten. Zo stonden wij bij de inline skaters uit Heerenveen, met oa Ronald en Michel Mulder, ik hoop dat we hun wedstrijden kunnen bekijken in Polen! Ook hebben we bijv het dames acro paar ontmoet die zich ook hebben gekwalificeerd.

De weken na de NK was Tara nog even op vakantie en kon ik eindelijk weer wat individuele oefeningen van mezelf oppakken. Zodra Tara weer terug was hebben we alle gezamenlijke training besteed aan het synchroon springen en het verzwaren van onze keuzeoefening. Ik moet zeggen dat het nu ook wel tijd is om naar Polen te gaan, we hebben het vaak genoeg gedaan en goed getraind.

En dan nu, vertrekken we morgen dan eindelijk naar Polen om daar op woensdag 26 juli rond 4 uur aan onze kwalificatiewedstrijd te beginnen. Het is zo geloot dat Tara en ik namens Nederland de wedstrijd mogen openen en dus als 1^e aan de beurt zijn. Eerst nog een paar dagen daar lekker trainen en wennen. Er doen 10 sterke dames paren aan de wedstrijd mee en er mogen 8 door naar de finale. Andere gymnastische sporten die op het programma staan van de World Games zijn: dubbel-mini trampoline, tumbling springen, acro gymnastiek, ritmische gymnastiek,  en aerobic. Samen met onze coach Lennard Villafuerte en jurylid Saskia van Dijk zullen we 6 dagen in Polen verblijven.

Dit was (lang) samengevat de hobbelige #RoadToWroclaw, ik ben zoo blij dat het Tara en mij uiteindelijk toch gelukt is om ons te kwalificeren. Het leven van een topsporter bestaat uit ups en downs en gelukkig is het me gelukt om sterker te zijn dan het negatieve. Dit zal mijn eerste echte grote senioren toernooi worden en ik kijk er naar uit, het zal vast een hele mooie beleving worden om dit grote multisportevenement als team Nederland te gaan ervaren!

Natuurlijk heb ik dit niet alleen bereikt, als allereerst wil ik mijn moeder en broer(tje) Alex bedanken voor hun positieve steun en luisterende oor als ik weer eens voor de zoveelste keer mijn zelfde verhaal kwijt moest haha! Super leuk dat ze ook naar Polen komen om ons aan te moedigen! Daarnaast mijn coach Lennard en synchroonpartner Tara voor het bewaren van de rust en het geven van het geloof. Natuurlijk konden we het ook niet zonder onze trainingsgenootjes die vele oefeningen de matjes hebben bijgehouden en zelf als jury werden ingezet tijdens onze oefenwedstrijdjes ghehe. Op het medische vlak heb ik zeer veel te danken aan Jan Hiemstra van Triggerpointtherapie Emmen, mijn vaste masseur die mij er altijd (pijnlijk maar effectief ;-)) weer bovenop krijgt en Teresa Zeug van Imagine Chiropractie voor het corrigeren van mijn lichaam. En als laatst Maarten Hulshof en Tim van Schijndel voor het wekelijkse bezoek om mijn schouder weer te tapen.

Zo, long road and long story, ik kan niet wachten om morgen in Polen aan te komen en alles te gaan beleven, ik heb van ver moeten komen dus wil en ga er optimaal van genieten en presteren! De aanhouder wint! 😉 Gelukkig is mijn blessure nu zo goed als over. Ook wil ik de volgers/lezers van mijn Facebookpagina en website bedanken voor jullie leuke berichten telkens, vind ik leuk!! 😀

Bedankt voor het lezen en pożegnanie!!

 

P.s.: Via de onderstaande kanalen zijn de prestaties van de Nederlandse sporters op de World Games te volgen. De synchroon finale is live te volgen via https://www.olympicchannel.com/en/ op woensdag 26 juli om kwart voor 9. Hopelijk halen wij die!

Zweven zonder mijn grootste fan – Dagblad v/h Noorden

Maandag 20 maart stond dit artikel in het Dagblad van het Noorden. Ik vind het een heel mooi stuk geworden over mij en m’n vader.    Ik heb er veel fijne reacties op gekregen, erg bedankt ik waardeer het! Xx

Reportage RTV Drenthe

RTV Drenthe kwam bij mijn trainingslocatie in Den Bosch langs om deze mooie reportage op te nemen. Bekijk de leuke uitzending terug via de volgende link hieronder!! 😀

http://www.rtvdrenthe.nl/nieuws/116351/Carlijn-Blekkink-Volgend-jaar-naar-het-WK-trampolinespringen

“TRAMPOLINESPRINGEN – Het wereldkampioenschap volgend jaar in Bulgarije, dat is het grote doel voor trampolinespringster Carlijn Blekkink (21) uit Weerdinge.

Tot haar twaalfde was ze een veelbelovend turnster, maar een zware elleboogblessure dwong haar te stoppen. Ze stapte over op de trampoline.

Verhuisd naar Den Bosch
Vol ambitie werkt ze sindsdien aan haar internationale droom. Dat gaat zover dat de 21-jarige studente vorig jaar, speciaal voor haar sport, naar Den Bosch verhuisde. “Ik train hier met meer leeftijdgenoten op een hoger niveau. Ik heb het in Heerenveen ook prima naar m’n zin gehad, maar ik zat een beetje op een dood spoor”, vertelt Blekkink.

Harde werker
Ze komt nu uit voor Flik Flak en wordt getraind door Lennard Villafuerte. Samen met z’n broer Alan won hij in het verleden grote prijzen op internationale toernooien. Hij is erg te spreken over de instelling van Blekkink.

“Het is een meisje dat al op haar twaalfde in een gastgezin in Heerenveen is gaan wonen. Ze is nu ook naar Den Bosch verhuisd voor haar sport. Ook heeft ze haar studie daarvoor aangepast. Een meisje dat heel hard wil werken en een groot doel voor ogen heeft”, zegt Villafuerte.

Topsport beheerst haar leven
Inmiddels springt ze drievoudige salto’s. De sport beheerst haar leven. Ze woont in Den Bosch in een huis met nog twee trampolinespringers. Op Papendal volgt ze een studie Sportmanagement en Gezondheid. Ze zit daar in een speciale topsportklas. Verder traint ze iedere week minimaal zestien uur. Het gaat om kracht, conditie en lenigheid. Maar Blekkink maakt de meeste uren op de trampoline zelf.

Beoordeling
Een oefening tijdens een wedstrijd bestaat uit tien sprongen, die beoordeeld worden op moeilijkheid en netheid. Verder is het de bedoeling om zoveel mogelijk middenin de trampoline te springen en telt ook de time of flight mee. Een speciaal kastje dat onder de trampoline is bevestigd meet de tijd dat de springers in de lucht zijn. En hoe langer je in de lucht bent, hoe meer bonuspunten je krijgt.

Carlijn hoort op het WK
Blekkink maakt sinds vorig jaar deel uit van het grote Oranje en hoopt dus volgend jaar mee te gaan naar het grote WK. “Ik vind wel dat Carlijn op een WK thuishoort en helemaal met de groei die ze de afgelopen periode heeft doorgemaakt”, zegt Villafuerte.

De ultieme droom van Blekkink zijn de Olympische Spelen van 2020 in Tokio.”

 

Met Karin Mulder, RTV Drenthe.

 

NK 2016: 2e individueel en 3e synchroon senior dames!

Hallo allemaal,

Zondag 26 juli liep ik Ahoy Rotterdam uit met een individuele zilveren medaille en bronzen synchroon medaille! Dit had ik nooit verwacht..

Op 31 maart, op de verjaardag van mijn vader, publiceerde ik het bericht met het nieuws dat ik reserve was geworden voor het EK en dat onze lieve papa op 11 februari was overleden..

Die periode was zwaar, verdrietig en moeilijk.. de eerste paar weken na het overlijden van pap kan ik me nauwelijks meer herinneren, zo onwerkelijk was het, je wordt geleefd. Ik schreef in n vorige blog dat ik de drive voor trainen en school, en eigenlijk überhaupt het leven, moeilijk kon vinden. Dit gaat nu wel beter al is het nog steeds erg lastig.. het is ook nog maar 5 maanden geleden! en het verdriet is er niet minder om. Moeilijke en verdrietige dagen moesten we door, bijv. vaderdag, mijn verjaardag.. de mensen die ons, in het bijzonder op zulke dagen een hart onder de riem steken: jullie weten niet hoeveel dit voor ons is betekend.! Soms besef ik het allemaal nog steeds niet helemaal lijkt het, en als ik dan stil sta bij de realiteit doet t me intens pijn..

Na anderhalve maand begon ik rustig op te bouwen met school en weer paar nachten achter elkaar in Den Bosch te slapen en daar te trainen. In het begin heb ik ook nog wel een paar keer in Heerenveen bij mijn oude club getraind, kon ik daarna snel weer naar huis. De laatste landelijke plaatsingswedstrijd heb ik nog meegedaan, alleen synchroon met Jackie. Ik was toen net weer een beetje aan het springen, in het begin koste een goede salto achterover me al moeite! Deze wedstrijd ging bagger maar dat maakte niks uit, ik deed het meer om weer iedereen te zien en weer een beetje in de sfeer te komen. Dit was wel weer een emotionele dag..fijn dat m’n vriend Arjen erbij was.

Ongeveer twee weken voor de NK eind juni had ik besloten om wel mee te doen. Omdat ik nog steeds nog maar 4x in de week trainde, trainde ik een wat makkelijkere keuzeoefening van 11,2 mh, deze kon ik sneller uitspringen en had ik vertrouwen in. Op de vrijdag voor de wedstrijd ging ik alvast trainen in de wedstrijdhal van Ahoy, zaterdag ben ik wezen kijken bij de trampoline en turnwedstrijden met m’n moeder en zondag was mijn eigen wedstrijd.

Normaal gesproken was m’n NK voorbereiding veel anders, ik had nu een stuk minder getraind en heb nog veel aan mn hoofd. Daarom was mn doel voor deze wedstrijd: meedoen. Niks meer.
(en weet dat dit een lastig doel is voor n topsporter die graag voor het hoogst haalbare gaat 😉 )

Ik was daardoor wellicht ook wel een beetje relaxter, ik had niks te verliezen! M’n verplichte oefening ging wel redelijk: 43,975 Keuzeoefening daarna ging heel goed! Ik had zelfs een nieuw puntenrecord gesprongen; 50,120 Voor het eerst in de 50 punten 🙂

Ik had de finale gehaald en zelfs als 2^de! Who dit had k niet gedacht.. op de finale gingen alle punten weer op 0. M’n finalekeuze ging nóg een stukje beter en verbeterde mn PR weer: 50,760 !

Dat was fijn!! Ik werd 2^e hiermee, erg blij! M’n eerste individuele NK medaille bij de senior dames.. eindelijk

Hier is het filmpje van mijn finale oefening te bekijken: https://www.youtube.com/watch?v=_WJWR850rZY

Daarna sprong ik ook nog synchroon met Jackie, ondanks dat we maar 1x getraind hadden gingen we als 3^de door naar de finale! De finale ging ietsje beter en we bleven 3^e. Zo ging ik met twee medailles naar huis 🙂

Voor de tijd keek ik best op tegen het NK, natuurlijk omdat ik papa op de tribune moest missen en bij de NK’s was hij altijd nadrukkelijk aanwezig.. Toen de wedstrijden voorbij waren kwamen de tranen ook wel..

Erg fijn was dat ik lieve supporters had die kwamen aanmoedigen! Ik ben trots dat het NK zo goed ging ondanks dat we in zo’n moeilijk jaar zitten.. ik weet zeker dat pap erbij was. Dit resultaat was een fijne oppepper en geeft moed om na de zomer aan een nieuw seizoen te beginnen.

Ik ben ook over naar het 3^e schooljaar van Sport, Management en Gezondheid. Ik heb wel wat gemist maar kon dit wel inhalen. Één onvoldoende heb ik gehaald (5.2..), die zal ik volgend jaar moeten herkansen. Ook wel opgelucht dat k t jaar ‘gewoon’ gehaald heb, m’n broertje heeft zelfs zijn Propedeuse gehaald dit jaar! Knap! Dit was niet gelukt zonder de steun van onze lieve dappere mama! Samen staan we sterk..

Nu ben ik vooral nieuwe combinaties en sprongen aan het trainen. Over twee weken ga ik op vakantie met Arjen, daar ben ik wel even aan toe.. even eruit..Ik ben ook nog bloed wezen prikken omdat ik de laatste periode erg moe was, maar er kwam niets bijzonders uit.. zal wel de nasleep zijn van alle gebeurtenissen. Van het zomer ga ik ook nog een week op trampolinetour met Bente Geleijn. Dit is een opdracht vanuit mijn stage van volgend jaar, we gaan langs verschillende Nederlandse campings om het veilig trampolinespringen te promoten!

Ik heb net mijn eerste seizoen bij Flik-Flak achter de rug en ben blij met mijn progressie en de stap naar Den Bosch! Bij de club ben ik fijn opgenomen en ondersteund! Straks na 3 weken vakantie ga ik weer opbouwen en beginnen aan een nieuw seizoen. In oktober gaan we met Flik-Flak naar de Loulé Cup in Portugal! Wie weet kan ik dan al wat nieuwe sprongen testen in mn oefening, ik kijk er naar uit.

Fijne zomer iedereen!

Carlijn

 

Reserve voor de EK en het verlies van mijn vader..

 

Hallo allemaal,

De laatste maanden is er veel gebeurd.. in een blog na de zomer schreef ik dat het niet zo goed ging met de gezondheid van mijn vader en dat hij na een zware operatie herstellende was.. Afgelopen december had hij een controle en hier kregen we erg slecht nieuws.. Vandaar dat ik het NK clubteams ook niet heb mee gesprongen.. Tijdens deze wedstrijd kwam mijn (oud)clubgenootje Milou heel naar ten val.. Momenteel werkt ze heel hard aan haar revalidatie, hou vol meid!

Toen het slechte nieuws van mijn vader bekend werd, ben ik tijdens de kerstvakantie thuis geweest. Eind januari zou de 1^ste kwalificatie voor het EK zijn en ik wou heel graag voor een plek in het team gaan.. Hier hebben we thuis over gesproken en ik had besloten dat ik er voor zou gaan, dit werd heel erg gesteund! Ik was in januari van maandag tot donderdag in Den Bosch voor school en trainen en was dan een lang weekend thuis in Emmen.. Ik miste hierdoor één springtraining in de week, daarvoor in de plaats deed ik thuis kracht en lenigheid. De tijd die ik wel op de trampoline stond gebruikte ik extra goed. Thuis samen zijn had nu de hoogste prioriteit maar pap zag ook graag dat we ons programma gewoon probeerden te draaien zolang het ging. Tijdens deze periode was papa al begonnen met zware behandelingen, erg moeilijk.. Op trainen was ik hard aan het werk om mijn niveau van oktober/november weer terug te krijgen, dit lukte net op tijd.

Zondag 31 januari was de 1^ste EK kwalificatie in de nieuwe hal van Alkmaar, samen met mijn vriend ging ik hierheen. Er zijn 4 plekken voor het EK team bij de senior dames, de limiet die hiervoor gesprongen moest worden was 92,500 punten. Ik voelde me wel klaar voor de wedstrijd, het inspringen gaf vertrouwen. M’n verplichte oefening ging netjes en ik scoorde 44,770 pt, een nieuw record! Daarna keuze, ik begon goed, op het eind raakte ik wat uit mijn ritme maar ik kon mijn oefening afmaken zoals gepland: 48,750pt. Totaal: 93,500 ! Dit betekende dus dat ik de EK limiet had gesprongen! Ik was blij dat het goed gegaan was en dit was de eerste keer dat ik een limiet voor een groot toernooi bij de senioren had gehaald. Tijdens deze wedstrijd hadden nog 3 springsters de limiet gehaald, ik was 4^de geworden.

Na de wedstrijd ging ik weer naar huis en de thuiskomst was wel een beetje emotioneel, tranen bij pap en mij, van blijdschap, opluchting, stress en verdriet van de zware situatie.

De week erna was ik van dinsdag tot donderdag in Den Bosch geweest, school en trainen, ik wou mijn score van afgelopen weekend graag verbeteren over 2 weken tijdens de 2^de EK kwalificatie.

Die donderdag kwam ik thuis en ben ik niet meer weggegaan, het ging achteruit met de conditie van pap en het voelde niet goed om weg te gaan. Dit betekende ook dat ik de 2^de EK kwalificatie zou missen, dit vond papa heel jammer voor mij, erg ontroerend dat hij op zo’n moment zich daar druk over kon maken..

Daarna ging het hard.. de hoop op herstel die we hadden werd ons afgenomen door een slechte uitslag van een scan.. pap zijn conditie was ook erg slecht, tegen deze krachtige kwaadaardige ziekte viel niets te doen hoe graag we ook wouden.. !!

Op donderdag 11 februari is papa overleden.. nu ik dit typ kan ik het eigenlijk nog steeds niet geloven dat dit allemaal is gebeurd.. Heel verdrietig en oneerlijk 😥

De afgelopen maanden waren heftig en veel.. zowel fysiek als mentaal. Bedankt voor alle steun op wat voor manier dan ook..! Dit was en blijft erg belangrijk voor ons..

Ondertussen was de 2^de EK kwalificatie geweest en na deze wedstrijd stond ik nóg steeds 4^e, er was geen springster over mijn score heen gegaan. Oei, zou de stand zo blijven en zou ik het EK écht halen?! De 3^e kwalificatie één week later heb ik ook niet meegedaan, hier ging een springster over mijn score heen en werd ik 5^e, geen EK voor mij maar een reserve plaats.. dit was ook best even lastig, ook omdat pap zo graag had gezien dat ik het EK zou halen.

Vandaag zou pap 54 jaar geworden zijn.. en vandaag begint het EK in Spanje. Ik wens iedereen veel succes, ik zal jullie volgen..! Ik heb ongeveer 5 dikke weken niet op de trampoline gestaan, nu sta ik er af toe weer op en met school ben ik aan het opbouwen.. Ik moet zeggen dat dit me wel zwaar valt. De motivatie en drive voor alles moet ik weer even zoeken.. Ik ben veel thuis in Emmen bij mijn moeder en broer, samen zijn is het fijnst tijdens deze moeilijke periode. We zullen een nieuwe manier moeten gaan vinden om door te gaan. En dat gaan we doen, zoals pap zou willen.

Na het EK zal ik nieuwe trampolinedoelen gaan zoeken en proberen te stellen, ik hoop dat ik langzaam aan de kracht kan vinden om de draad weer op te pakken en weer mooie trampoline momenten mag meemaken.. Mijn grootste steun en fan moet ik tot mijn grote verdriet missen op de tribune, maar springend in de lucht kom ik wat dichter bij hem in de buurt.. ❤

Liefs Carlijn

Vijf stabiele wedstrijden + in ORANJE selectie !

Hallo Allemaal,

Afgelopen periode heb ik veel wedstrijden gehad, daarom vond ik het leuk om kort over alle wedstrijden nog wat te schrijven.

2^de WK kwalificatie:
De tweede WK kwalificatie was in België, dit zou de eerste wedstrijd van mijn seizoen zijn en ook de eerste wedstrijd sinds ik in Den Bosch train. Op vrijdag vertrok ik samen met Kirsten, Tara en Orlando al naar België om daar in de hal te trainen. We sliepen gezellig in een simpel hotelletje. De volgende middag was de wedstrijddag en was ik als eerste aan de beurt. Ik sprong een nette verplichte oefening met een mooie time of flight score. Punten: 42,630 Toen was keuze aan de beurt en deze sprong ik uit zoals de bedoeling was! Ik was hier erg blij mee, het was alweer erg lang geleden dat ik 12,1 moeilijkheid uitsprong op een wedstrijd en überhaupt een voorronde zoals die van te voren gepland was. Punten keuze: 48,430. Ik was erg tevreden met deze wedstrijd en het gaf me ook weer vertrouwen. Voorronde punten: 90,1 Dit betekende dat ik de Jong Oranje limiet voor komend seizoen weer gehaald had!
Filmpje van de voorronde: https://www.youtube.com/watch?v=JqAKE7-Gd4M&feature=youtu.be

3^de WK kwalificatie:

De 3^de kwalificatie was een maand later in Alkmaar, ik ging dezelfde oefeningen springen zoals in België. M’n verplichte oefening sprong ik mooi strak. Punten: 42,590 Ik begon m’n keuze oefening goed en sprong weer 12,1 moeilijkheid uit maar raakte met de opsprong tot stilstand helaas de mat en dit kostte me natuurlijk punten.. 46,895

Hiermee had ik de WK eis van 93,5 punten voor de voorronde niet gehaald. Het WK in Denemarken is inmiddels alweer voorbij en ik heb het goed kunnen volgen. Gefeliciteerd met de resultaten dames!

Loulé Cup Portugal:

Een paar dagen later vertrokken we alweer met een grote groep bestaande uit Flik-Flak, TSH en Triffis springers naar Portugal voor de Loulé Cup! In 2009 heb ik ook eens meegedaan aan dit toernooi. We sliepen met z’n allen op een mooi vakantiepark in verschillende ruime huizen en het weer was ook prettig. De wedstrijd liep als volgt: Verplicht ging goed en mooi in het midden, pt: 42,605.

Met keuze sprong ik mijn 2^de sprong wat contra, daardoor paste ik mijn oefening aan door een salto a.o. te maken en sprong mijn oefening door zoals hij bedoeld was. Ik vond het jammer dat ik de oefening zoals ik hem in mijn hoofd had niet kon springen maar toch tevreden dan ik zo snel een oplossing kon bedenken en het vervolgens netjes heb afgemaakt. Punten: 47,710 totaal: 90,315
Er moest nog een groep na mij dus het was afwachten of het genoeg was voor de finale.. en dat was het! Als 4de had ik de finale gehaald.

Anders dan normaal telden de punten van de voorronde gewoon mee in de finale. Ik begon mijn oefening erg goed, lekker rustig en technisch. Op het eind verloor ik wat hoogte maar besloot toch om full full op sprong 10 te doen. Ik landde deze wat scheef en werd hierdoor op de zijrand gelanceerd, gelukkig kon de persoon die stond te vangen mij op de trampoline houden. Een val op de rand/mat na sprong tien kost je veel punten..
Finale oefening:https://www.facebook.com/carlijn.blekkink/videos/1036449253061652/?l=3669338594862008516

Uiteindelijk ben ik 5^de mee geworden, ondanks de val op het laatst was ik tevreden met de dingen die ik had laten zien dit toernooi. Niamh, Claudia en ik hebben samen nog een teammedaille gewonnen! 3^de plaats bij de Senior Open Women, dit was een leuke verassing.

1^ste plaatsingswedstrijd clubteams in Zoetermeer:

Ik had er voor gekozen om mee toen doen aan de clubteams om wat extra wedstrijden te springen en eventuele limieten te halen. Samen met Daan, Jennifer en Claudia (Milou) vormden we het team voor TSH Heerenveen. Deze wedstrijd was meteen het weekend na de Loulé Cup en afgelopen week ging trainen wat moeizaam dus ik verwachtte eigenlijk niet zoveel van deze wedstrijd. Misschien dat het daardoor juist zo goed ging!
Deze wedstrijd sprong ik een nieuwe combinatie in mijn verplichte oefening: vol in half uit gehurkt- half in half uit gehoekt. Dit is 2,7 moeilijkheid. M’n verplichte oefening ging heel netjes en de combinatie op het einde lukte! Pt: 44,385 wat een nieuw PR voor verplicht is! Door naar keuze, deze ging ook lekker en ik sprong 12,1 mh weer uit. Pt: 49,845 wat ook een PR voor keuze was! Voorronde punten: 94,2 én dit was ook een record maar nog veel belangrijker: Hiermee heb ik de limiet voor de ORANJE selectie gehaald!!

Ik was hier heel blij mee, je hebt de bronzen, zilveren en gouden status binnen de selectie en met deze score heb ik een bronzen selectie gehaald. Bij een gouden status mag je naar een World Cup, een mooi volgend doel!

Mijn laatste keuze oefening van deze wedstrijd heb ik ook nog uitgesprongen. Met het team zijn we 2^de geworden.

Voorronde oefeningen: https://youtu.be/ZLy4uORz7WM

2^de plaatsingswedstrijd clubteams Alkmaar:

Het laatste weekend van 4 weekenden met wedstrijden achter elkaar! Met verplicht sprong ik de ‘nieuwe’ combinatie weer succesvol uit. Pt: 44,025 Beide keuze oefeningen weer uitgesprongen, waarvan een met 12,1 mh. Pt: 49,165 & 49,385. Met het team werden we deze wedstrijd 4^de.

Het was best een drukke en zware wedstrijdperiode zo alles vlak achter elkaar maar ben heel blij hoe het gelopen is. Ik heb tijdens al mijn oefeningen 10 sprongen gemaakt! Dit was lang geleden, het is fijn om te merken dat ik stabieler wordt en elke wedstrijd wat verbeterde. Ik ben blij met deze stijgende lijn en ben van plan om hem door te zetten!

Liefs,
Carlijn

Verhuisd naar Den Bosch, nieuwe club en school, angstige tijden en WK kwalificatie

Hallo allemaal,

Hier weer een berichtje van mij. Na de zomer heb ik nog 2 weken in Heerenveen training weer opgebouwd en ben daarna verhuisd naar mijn nieuwe plekje in Den Bosch! Ik woon hier in een leuk huisje samen met Sven Hop en Romana Schuring (ook trampolinespring(st)ers) waar ik me al snel thuis voelde. Samen met wat trampolinespring(st)ers en turners ben ik al naar de kermis geweest, sushi gegeten en de eerste Bossche bol is ook al geproefd 😉

Ook het trainen bij m’n nieuwe club, Flik-Flak Den Bosch, onder leiding van Lennard Villafuerte voelde het al snel goed. Ik train nu vaak samen met bijv Kirsten Boersma, Tara Fokke, Orlando Gotschin en Sven Hop. Het complex waar we trainen heeft meerdere sportafdelingen en onze hal is helemaal ingericht voor het springen met heel veel trampolines. Ze hebben hier goede camera systemen, een time of flight meter en ook het nieuwste model trampoline die op de wedstrijden wordt gebruikt: de Ultimate trampoline.

Afgelopen jaar heb ik mijn KNGU trainers niveau 3 diploma gehaald en ik geef nu elke dinsdagavond samen met Mirjam Snikkers training aan de opleidingsgroep, dit is een leuke talentvolle groep.

Ik studeerde aan de Hanzehogeschool in Groningen Sport, Management en Gezondheid, deze studie wou ik graag voortzetten nu ik ging verhuizen. Na wat oriëntatie heb ik gekozen om deze opleiding te gaan vervolgen aan de HAN. Het mooie is: ze hebben een speciale topsportklas die 4 dagen in de week les hebben tussen ong half 11 en 3 uur. Wij hebben met onze kleine klas les op Papendal in Arnhem wat een erg inspirerende locatie is! K heb al veel bekende sporters in het Topsportrestaurant voorbij zien lopen.

Helaas kreeg mijn vader een paar maanden geleden plotseling last van gezondheidsklachten, na de zomer werd duidelijk waar dit door kwam en een angstige periode met heel veel afwachten volgde. Hij heeft een zware operatie gehad die gelukkig goed is verlopen. Nu nog een lange tijd herstellen, ik heb er vertrouwen in dat mijn sterke, positieve papa weer de oude wordt en blijft.

Mijn hoofd zat gedurende deze nare periode natuurlijk bij de familieomstandigheden, ik heb de 1^ste WK kwalificatie daarom ook niet mee gedaan. Gelukkig is het grootste gedeelte achter de rug en merk ik dat trainen nu ook weer beter loopt en ik al best wat stapjes maak! Dit is erg fijn om te merken en dit geeft ook extra plezier. Tot nu toe ben ik blij dat ik de overstap heb gemaakt. Komende zaterdag is de 2^de kwalificatie voor de WK waar ik wel aan mee zal doen. Deze wedstrijd is in België en er doen ook Belgische springers aan mee. Ik heb mijn beide oefeningen iets aangepast ten opzichte van vorig seizoen en ben benieuwd hoe deze eerste wedstrijd van het nieuwe seizoen zal lopen!

Tot en met januari zal ik nog voor TSH uitkomen, waarschijnlijk kom ik in 2016 uit voor Flik-Flak. Ik mis Heerenveen soms natuurlijk wel, Kirsten, Joy, mn trainingsmaatjes en andere mensen. T is daarom ook heel fijn dat ik gewoon mee kan trainen als ik wil en we dan weer bijkletsen! Bijna elk weekend ga ik weer terug naar het Noorden, naar Emmen naar m’n familie of/en naar Heerenveen.

Tot zover deze update, tot snel..

Liefs Carlijn

Overstap naar Flik-Flak Den Bosch

Hallo allemaal,

Ik ga overstappen van club. Na de zomer zal ik volledig bij Flik-Flak Den Bosch onder leiding van Lennard Villafuerte gaan trainen.

Ik heb dit besluit genomen door meerdere factoren. Mijn spring progressie stagneerde al langere periode, mijn plezier en motivatie werden minder en ik begon daarom na te denken over de toekomst van mijn topsportcarrière. Het was óf ik moet een nieuwe stap maken of ik stap eruit.

Daarnaast liep ik tegen verschillende punten op, oa begon m’n studie in Groningen (nog) meer tijd te vragen en daardoor werd het nog lastiger om genoeg te trainen en omdat ik later vrij ben was de rest meestal al bijna klaar met trainen. Ik ben nu al meerdere jaren de oudste van de club en begon trainingsmaatjes te missen waar ik me aan kan optrekken.

Ik heb er goed over nagedacht maar de beslissing was eigenlijk al snel genomen, dit omdat ik nog niet klaar ben met trampolinespringen, ik heb mijn max nog niet bereikt.

Wel raar om straks niet meer in Heereveen te zitten, als klein meisje van 8/9 jaar had ik mijn eerste turntraining in Heerenveen. Na een proefperiode mocht ik blijven en toen ik 12 jaar was ging ik in Heerenveen bij een gastgezin wonen omdat het op en neer reizen naar m’n woonplaats Emmen in combinatie met de vele trainingen hier toe leidde. De laatste groep van de basisschool heb ik toen ook in Heerenveen gedaan. Door een vervelende blessure was de droom om een goede topturnster te worden inmiddels veranderd in een goede toptrampolinespringster worden. Mijn trainster Kirsten Kappetein heeft mij een hele goeie basis gegeven en we hebben samen mooie (sport)momenten beleefd en bereikt! Hier ben ik erg dankbaar voor. Dit was ook niet gelukt zonder de hulp en steun van m’n clubgenootjes en het hele team erom heen.

De middelbare school heb ik ook in Heerenveen gedaan en later ging ik daar op mezelf wonen met m’n beste vriendin Joy Goedkoop. Ik heb veel contacten, kennissen en vrienden hier en die zal ik minder gaan zien. Helemaal afstand van Heerenveen zal ik niet doen, ik blijf altijd verbonden met de plaats en club waar mijn carrière is begonnen.

Daarnaast zal ik Groningen, waar ik mijn studie volg ook erg gaan missen. Een erg leuke stad en een school waar ik altijd met veel plezier naar toe ga. Maar vooral de toffe mensen, docenten en klasgenoten zal ik missen, bedankt voor jullie begrip, steun en lol!

Ik kijk er naar uit om bij Den Bosch te gaan trainen, een nieuwe omgeving, Lennard Villafuerte als nieuwe trainer en nieuwe trainingsmaatjes, hopelijk brengt me dit  mooie sportieve momenten. Ik zal mijn Sport, Gezondheid en Management studie in het zuiden gaan voortzetten en ga daar dus ook wonen. Ik stap een hele nieuwe wereld in, een uitdagend avontuur..!

 

“Sometimes the hardest thing and the right thing are the same”

~