2017: WAT ÉÉN JAAR!!

Lieve allemaal,

Bereid jullie voor op een heeel uitgebreide blog over het topjaar 2017! Ik wou deze blog eigenlijk na het Univé Gymgala – á touch of Gold in december al schrijven maar het einde van dit jaar liep helaas anders dan verwacht.. Ik zal eerst alle gebeurtenissen van 2017 eens op een rijtje zetten:

– MAART: Voor het eerste triffis gehoekt (drievoudige salto voorover gehoekt met een halve schroef in de laatste salto) op een wedstrijd gesprongen.

Dit was tijdens de Flowercup in Aalsmeer. In mijn keuze sprong ik triffis gehurkt, erg tof om op een wedstrijd 2x triffis te springen!

– MEI: Optreden tijdens de shows The Best of Armin Only van DJ Armin van Buuren!

Tara, Jeroen, Sven en ik zijn onderdeel van deze gave show in de Amsterdam ArenA!

– MEI: Ongelukkig geblesseerd geraakt aan mijn sleutelbeen..
Op dit moment begonnen de kwalificaties voor de World Games, niet fijn dus..

– JUNI: Officieel gekwalificeerd voor de World Games als synchroonkoppel met Tara!

– JULI: Op de World Games winnen Tara en ik de BRONZEN MEDAILLE!

We scoren 46,200pt! Zelfs maar 0,050 (!!) verwijderd van het zilver..

– SEPTEMBER: Er ontstaat een samenwerking met New Care Supplements.

New Care steunt mij met hun zuivere supplementen/producten van hoge kwaliteit. Puur & eerlijk! Zie: https://www.new-care.nl/carlijn-blekkink 

– OKTOBER: Ik spring mijn eerste World Cup in Spanje.

– SEPTEMBER/ OKTOBER: Na 4 kwalificatie wedstrijden heb ik mij officieel gekwalificeerd voor het WK trampolinespringen!!

De eis om het WK te halen was pittig: 3x een score van 97,00pt springen. Ik sprong erg stabiel en kwalificeerde mij overtuigend voor het WK! Voor sommige mensen kwam dit misschien als een verrassing maar voor mij niet, dit klopte in het proces waar ik al lang mee bezig was.

– NOVEMBER: Ik maak mijn debuut op het WK in Sofia, Bulgarije!

Ik mag de Nederlandse vlag dragen bij de opening en spring een persoonlijk record voor verplicht 47,775pt!

– DECEMBER: Samen met Tara ben ik bezig met voorbereidingen aangezien we uitgenodigd zijn om op het Univé Gymgala – A touch of Gold in de Ziggodome op te treden!

Om in eigen land tijdens hét grootste showsport spektakel van Europa te mogen springen is een droom. Want meer dan tien jaar geleden bezocht ik als klein meisje mijn eerste Univé show en heb vervolgens bijna elk jaar opnieuw als toeschouwer van deze adembenemende show genoten. Wat een eer!

– DECEMBER: Ik maak een ongelukkige landing en loop een breukje in de zijkant van mijn nekwervel op, dezelfde avond word ik nog geopereerd..

Ik ben alsnog als toeschouwer aanwezig bij het Univé en het komende nieuwe jaar zal opeens in teken staan van revalideren..

____________________________________________________________________________________________

Zoals je wel kunt lezen is 2017 best een achtbaan geweest. Ik neem je nog even mee met deze bizarre rit:

Het jaar begon lastig, in januari was ik gestart bij de studentenpsycholoog om over het overlijden van mijn lieve papa te praten en heb sessies met medestudenten gevolgd over rouw/verlies. Dit was heftig maar uiteindelijk heeft het me ook geholpen om door te kunnen.

Het eerste grote hoogtepunt van de rollercoster waren de optredens tijdens The Best of Armin Only in de Amsterdam Arena. 80.000 bezoekers, veel gave artiesten ontmoet, lieve familie en vrienden waren er, once of a lifetime experience!!

Snel daarna ging het karretje met een rotgang naar beneden doordat ik door de stomme schuld van een buitenstaander best ernstig geblesseerd raakte aan mijn sleutelbeen.. In die periode deed ik er alles aan om zo snel mogelijk weer fit te worden aangezien de kwalificaties voor de World Games bezig waren. Op het NK in een vol Ahoy Rotterdam was het het moment van de waarheid en Tara en ik bleven ondanks de druk koel en kwalificeerden ons ruim voor de World Games! Lees de blog De hobbelige #RoadToWroclaw over deze periode.

Toen stonden we weer zomaar bovenop een hoog gedeelte van de achtbaan en daar bleven we eigenlijk even staan. Want de World Games zelf was ook één groot succes, we sprongen voor verplicht een nieuw record (40,700pt) en hadden ons doel behaald: de finale! In de finale sprongen we onze nieuwe, moeilijkere oefening welke ons de historische bronzen medaille opleverde! Het was een erg bijzondere week om mee te maken met alle Nederlandse sporters en alles klopte gewoon!

Na de zomer wou ik het karretje zo positief voortzetten want de kwalificaties voor het WK kwamen eraan. Ik was erop gebrand om het WK te halen!

De eerste kwalificatie haalde ik nét niet de gestelde eis, dit betekende dat ik de volgende drie wedstrijden álle drie keer goed moest springen én de eis van 957,00pt moest halen. Deze hele periode stond in het teken van de WK wedstrijden, ik was mentaal en fysiek top in vorm, maakte heel bewust afwegingen over van alles, waarbij ik me telkens afvroeg: gaat dit mij straks helpen om goed te presteren tijdens de wedstrijden? Daar ben ik heel gedisciplineerd in, ik heb ook oprecht wel genoten van deze strikte periode, alles goed plannen en in het teken zetten van je sport zodat je oprecht kan zeggen aan het eind van de strijd: Ja, ik heb er echt alles aan gedaan om hier zo goed mogelijk te presteren en alles eruit te halen wat erin zit!

En dit heb ik ook gedaan en het is gelukt! Ondanks toch wel de aanwezige druk heb ik mij gekwalificeerd voor mijn eerste WK in Sofia, Bulgarije. Pascal Wiebering van Triffis Alkmaar had ook voldaan aan de limiet en samen waren wij de enige afvaardiging van het Nederlands Team. Op het WK sprongen wij samen synchroon en werden netjes 11e, niet slecht voor de eerste keer! Individueel was ik erg in vorm, de trainingen waren echt sterk en ik was er klaar voor.

Voor mijn eerste oefening sprong ik een persoonlijk record welke de 16e score opleverde: 47,775pt Mijn tweede oefening begin ik top maar halverwege verlies ik de kracht in een been ofzo.. hierdoor kan ik niet de sprong tot op mijn voeten maken maar improviseer ik heel snel de sprong tot op mijn rug! Vanuit hier kan ik wel de tien sprongen afmaken maar de hele volgorde is eruit dus het wordt een lage score. Toch ben ik blij dat ik geknokt heb tot het einde en ‘gewoon’ 10 sprongen heb kunnen maken, NOOIT OPGEVEN! Toch balen want zonder deze fout had ik wellicht de halve finale gehaald.. Het WK was een heel mooie ervaring, zelf bij de wereld toppers horen, nieuwe springers ontmoeten en heel veel geleerd!.. Ik heb het ook erg bewust beleefd, ik weet waar ik vandaan ben gekomen, wat ik er allemaal voor heb gedaan en vooral opzij heb gelaten om hier te zijn!

Mijn oefening waar ik halverwege een bijzondere aanpassing manoeuvre maakte:

Na het WK was ik extreem gemotiveerd om meteen weer te gaan trainen om mijn programma uit te breiden en aan mijn hoogte te werken. Ik kon deze periode soms echt niet wachten om te mogen trainen haha, ik heb met het veld op het WK gezien wat mijn mogelijkheden zijn en wou nu echt die stap naar de wereldtop gaan maken. Ook brak er na een erg druk en vol jaar bijna de tijd aan voor  leuke, ontspannende dingen: optreden tijdens het Unive in de Ziggodome met Tara en op vakantie naar Mexico!

Met nog 4 trainingen te gaan voordat ik op vakantie zou, nam de rit van mijn achtbaan een ongelofelijke wending.. Het was aan het eind van de vrijdagochtend training, ik sprong een nieuwe combinatie: triffis gehoekt – salto- triffis gehurkt, tijdens de laatste triffis had ik mijn knieën niet goed vast maar mijn hamstrings waardoor mijn rotatiesnelheid veel slomer was.. hierdoor werd mijn landing nét te kort en kom ik niet goed op de trampoline terecht wanneer ik daarna op de blauwe mat beland. Oké, ik wist dat ik geen goede landing had gemaakt en dat mijn nek waarschijnlijk wel zwaar gekneusd zou zijn maar in eerste instantie dacht ik dat mijn rechter arm gebroken was aangezien die meteen tintelde en doof aanvoelde. Ik bleef voor zekerheid stil liggen en mijn trainer Lennard kon me geruststellen dat mijn arm oke was, meteen daarna probeerde ik mijn benen etc. te bewegen, wat lukte, want er schiet van alles door je hoofd.. Het tintelende gevoel in mijn arm nam al snel af en de fysio was al snel ter plaatse, ik bleef nog steeds rustig liggen. Na een tijdje controleerde fysio Tim mijn nekwervels en dit voelde allemaal goed al wou hij me voor zekerheid wel naar het ziekenhuis hebben, al hoefde dit van mij niet zo, ik dacht, het gaat zo wel weer. Ik probeerde onder begeleiding te zitten maar dit vond mijn lichaam niet zo leuk, ik ging 10 seconden out.. nu dacht ik ook wel van ja, misschien toch maar voor controle naar het ziekenhuis met de ambulance.

Bij nekletsel wordt er vaak ook een traumahelikopter opgeroepen en deze was dan ook al geland bij de Flik-Flak hal, maar aangezien ik neurologisch geen uitval had is die al snel weer vertrokken en werd ik op de brancard naar de ambulance gereden. In het ziekenhuis in Tilburg allerlei scans/onderzoeken gehad en daar kwam dan toch slechter nieuws dan verwacht: een breukje in de zijkant van mijn 6e nekwervel en deze stond ook nog een scheef in de rij. Pas toen kwamen de tranen, ik had ook niet zoveel pijn ofzo na de val dus het nieuws was ook heel onwerkelijk. Meteen die avond werd ik succesvol geopereerd, aangezien het kraakbeen tussen de wervels was beschadigd hebben ze een kunststoffen tussenwervel geplaats, de 6e nekwervel weer netjes op zijn plaats gezet en hier een plaatje over gezet. Ik heb drie nachtjes in het ziekenhuis geslapen en toen mocht ik weer naar huis met een nekkraag welke ik 7 weken moet dragen.

BAMM!! Ja deze achtbaanrit neemt hierbij een abrupt einde en staat meteen stil, WAT een bizar einde van zo’n mooi 2017, het jaar waar ik mijn weg weer had teruggevochten en eindelijk de vruchten kon plukken. Zeker verdrietig..

Het is erg dubbel, ik ben natuurlijk onwijs dankbaar dat ik er relatief goed vanaf ben gekomen, je gezondheid is het allerbelangrijkste en de verwachting is dat ik weer de oude kan worden. Een paar dagen voor mijn val had ik lieve Milou nog een kaart gestuurd aangezien het toen alweer twee jaar geleden was van haar ongeluk..
Aan de andere kant was ik van plan om de stijgende lijn natuurlijk door te zetten naar het nieuwe jaar en hier weer mooie dingen neer te zetten.

TV interview met RTV Drenthe via deze link: http://rtvd.nl/RYiF

Op het moment dat ik naar huis mocht ben ik meteen weer in de hal in Den Bosch geweest, fijn om iedereen weer te zien en ze enigszins gerust te stellen. Ik vond het zelf niet moeilijk om weer in de hal te zijn, voor mijn gevoel sprong ik zo weer de trampoline op. Dit komt ook doordat ik niet ben geflipt of de weg kwijt ben geraakt tijdens de sprong, puur door de rotatie snelheid die miste is het zo gelopen. Bij een dubbele salto kan je dat nog wel prima opvangen maar met een drievoudige salto is dit toch wat anders. Ik heb de sprongen ook op film en het ziet er ook niet perce eng uit, als ik het mensen laat zien schrikken ze niet. Een week na de operatie was ik ook alweer aanwezig bij de kerst turn/spring show in Heerenveen, waar ik eigenlijk ook aan mee zou doen.

Het kwam ook erg heftig en vooral snel in het nieuws, niet fijn.. er stond zelfs al een journalist in de hal op het moment dat ik met de ambulance weg ging! Ik was nog maar net onderweg naar het ziekenhuis en kreeg al berichten met de vraag of alles wel oke was, terwijl ik zelf nog niet eens wist wat de diagnose was! Ook vind ik het jammer voor de imago van de sport, ik hou van trampolinespringen en vind het dan ook naar dat de sport zo (negatief) in het nieuws komt. Zelf ben ik een springer die altijd enorme controle heeft over haar sprongen en ik weet dingen goed in te schatten, de landing had net zo goed wél goed kunnen aflopen, maar het was net pech dat het zo uitpakte. Het is ook zeker een geluk bij een ongeluk dat het relatief gezien nog goed is afgelopen dankzij het engeltje op mijn schouders..

Ik zie zo vaak filmpjes van jongens die de meest onmogelijke trucks op (tuin)trampolines uitvoeren waarvan je ziet dat ze technisch niet goed weten wat ze doen/beheersen en daarmee de kans op blessures vergoten. Wij zijn getrainde atleten en de kans dat het toch misgaat is erg klein. Een verpleegkundige in het ziekenhuis vroeg waarmee ik geblesseerd was geraakt. ‘Trampolinespringen’ zie ik. Verpleegkundige: “Oeh, ja gevaarlijke sport’ Mijn reactie: ‘Niet sporten is pas gevaarlijk..’  Ik heb soms het gevoel dat ik mezelf en mijn sport moet verdedigen en dat vind ik vervelend.

Als ere gast mijn oude balk signeren bij 50 jarig jubileum van mijn eerste gymvereniging Weerdinge.

Maar goed.. voor de eerste helft van 2018  had ik, natuurlijk, de route van mijn achtbaan al uitgestippeld. En na de val kon ik deze route abrupt schrappen.. Na het WK had ik mijn ogen al op het EK van April gezet om me daar eindelijk voor te kwalificeren en daar voor een halve finale plaats te gaan. De EK in 2014 en 2016 heb ik allebei nét gemist dus het EK van 2018 zou het nu dan moeten worden, zeker nu de kwalificatie limiet zo laag is maar helaas.. Ook zal ik voor het 3^de jaar opeen de plaatsingswedstrijden missen en voor de tweede keer weer het NK niet mee kunnen springen, echt wel moeilijk allemaal. Momenteel moet ik nog zeker één week met mijn nekkraag, op 1 februari ga ik terug naar Tilburg voor de eerste controle, ik heb gelukkig nauwelijks pijn gehad, vooral stijve spieren. Ik ben ook alweer begonnen met rustig sporten bij de fysio.

Na de operatie wist ik twee dingen: het komende half jaar mag/kan ik niet springen, in plaats daarvan mag/moet ik revalideren en afstuderen, hoe wil ik dit invullen nu de planning van mijn achtbaanrit opeens zo anders gaat worden? Ik had al een afstudeerplek in Eindhoven.. twee dagen na de operatie wist ik het antwoord al: ik ga komend half jaar in GRONINGEN wonen! Ik denk namelijk niet dat ik er gelukkiger van word om mijn revalidatie in Den Bosch door te brengen, de stad waarnaar toe ik verhuisd ben voor het springen en het dan juist niet kan doen, ver weg van huis en meerdere vrienden.. Elke dag dan de confrontatie dat je geblesseerd bent, nee, dan maak ik liever iets leuks van een rotperiode! De eerste twee jaar van mijn studie heb ik gevolgd in Groningen maar kon er nooit wonen door mijn topsport.

Sinds mijn 10^e jaar staat mijn hele leven al in het teken van topsport, alle keuzes heb ik gemaakt met oog op mijn sport. Daarom vind ik het eigenlijk ook wel leuk om tóch nog even het ‘normale’ studentenleven te beleven, soms miste ik dit sociale leven wel. Ik ga revalideren bij Krum, hij was de sportfysio die mee was met het WK en heeft toevallig zijn praktijk in Groningen zitten, met een afstudeerplek ben ik nog bezig. Én geloof het of niet, maar één week na de operatie was ik al op hospi geweest voor een kamer in Groningen en ik ben het nog geworden ook! Het komende half jaar woon ik o.a. met mijn lieve vriendin Monique in huis die ook net gekozen was. Zo is mijn leven opeens 180 graden gedraaid!

Het is best lastig om op dit moment wat te zeggen over mijn springtoekomst, het ligt er net aan hoe het herstelproces gaat, in hoeverre ik het gemist heb, wat mijn doelen dan zijn, of ik mijn hele leven weer in topsportmodus wil zetten.. Ik weet ook wel dat ik er op deze manier nog niet klaar mee ben maar het is ook nog niet zo vanzelfsprekend dat ik alles straks weer oppak. Stap voor stap.. Ik ben wel van plan om straks bij wedstrijden enzo te komen kijken/helpen.

Eerst ga ik het komende half jaar ijzersterk revalideren, mijn diploma halen en genieten van alle leuke avonturen. Volg mijn nieuwe, onbekende achtbaanrit via mijn Facebookpagina: https://www.facebook.com/Carlijn-Blekkink-Trampolinespringster-1254698731241526/ !

Ondanks deze enorme domper aan het einde van 2017 heb ik intens genoten van alle kleine en grote hoogtepunten afgelopen jaar want ik weet, niets in het leven is vanzelfsprekend.. ❤

Let’s make the best of this new ride!

Liefs,
Carlijn

P.S. : iedereen heel echt bedankt voor de enorm vele lieve berichten via social media, maar ook de vele kaarten (ook van veel trampolineclubs uit Nederland), bloemen, bezoekjes etc.. dat doet me goed! Ook ben ik blij met New Care Supplements aan mijn zijde, hun supplementen dragen bij aan een voorspoedig herstel.

Ook Triggerpointtherapie en massage Emmen heeft mij het hele jaar geholpen met mijn fitheid, en natuurlijk mijn lieve familie die het soms maar zwaar te verduren heeft met mij 😉