Hallo allemaal,
De laatste maanden is er veel gebeurd.. in een blog na de zomer schreef ik dat het niet zo goed ging met de gezondheid van mijn vader en dat hij na een zware operatie herstellende was.. Afgelopen december had hij een controle en hier kregen we erg slecht nieuws.. Vandaar dat ik het NK clubteams ook niet heb mee gesprongen.. Tijdens deze wedstrijd kwam mijn (oud)clubgenootje Milou heel naar ten val.. Momenteel werkt ze heel hard aan haar revalidatie, hou vol meid!
Toen het slechte nieuws van mijn vader bekend werd, ben ik tijdens de kerstvakantie thuis geweest. Eind januari zou de 1ste kwalificatie voor het EK zijn en ik wou heel graag voor een plek in het team gaan.. Hier hebben we thuis over gesproken en ik had besloten dat ik er voor zou gaan, dit werd heel erg gesteund! Ik was in januari van maandag tot donderdag in Den Bosch voor school en trainen en was dan een lang weekend thuis in Emmen.. Ik miste hierdoor één springtraining in de week, daarvoor in de plaats deed ik thuis kracht en lenigheid. De tijd die ik wel op de trampoline stond gebruikte ik extra goed. Thuis samen zijn had nu de hoogste prioriteit maar pap zag ook graag dat we ons programma gewoon probeerden te draaien zolang het ging. Tijdens deze periode was papa al begonnen met zware behandelingen, erg moeilijk.. Op trainen was ik hard aan het werk om mijn niveau van oktober/november weer terug te krijgen, dit lukte net op tijd.
Zondag 31 januari was de 1ste EK kwalificatie in de nieuwe hal van Alkmaar, samen met mijn vriend ging ik hierheen. Er zijn 4 plekken voor het EK team bij de senior dames, de limiet die hiervoor gesprongen moest worden was 92,500 punten. Ik voelde me wel klaar voor de wedstrijd, het inspringen gaf vertrouwen. M’n verplichte oefening ging netjes en ik scoorde 44,770 pt, een nieuw record! Daarna keuze, ik begon goed, op het eind raakte ik wat uit mijn ritme maar ik kon mijn oefening afmaken zoals gepland: 48,750pt. Totaal: 93,500 ! Dit betekende dus dat ik de EK limiet had gesprongen! Ik was blij dat het goed gegaan was en dit was de eerste keer dat ik een limiet voor een groot toernooi bij de senioren had gehaald. Tijdens deze wedstrijd hadden nog 3 springsters de limiet gehaald, ik was 4de geworden.
Na de wedstrijd ging ik weer naar huis en de thuiskomst was wel een beetje emotioneel, tranen bij pap en mij, van blijdschap, opluchting, stress en verdriet van de zware situatie.
De week erna was ik van dinsdag tot donderdag in Den Bosch geweest, school en trainen, ik wou mijn score van afgelopen weekend graag verbeteren over 2 weken tijdens de 2de EK kwalificatie.
Die donderdag kwam ik thuis en ben ik niet meer weggegaan, het ging achteruit met de conditie van pap en het voelde niet goed om weg te gaan. Dit betekende ook dat ik de 2de EK kwalificatie zou missen, dit vond papa heel jammer voor mij, erg ontroerend dat hij op zo’n moment zich daar druk over kon maken..
Daarna ging het hard.. de hoop op herstel die we hadden werd ons afgenomen door een slechte uitslag van een scan.. pap zijn conditie was ook erg slecht, tegen deze krachtige kwaadaardige ziekte viel niets te doen hoe graag we ook wouden.. !!
Op donderdag 11 februari is papa overleden.. nu ik dit typ kan ik het eigenlijk nog steeds niet geloven dat dit allemaal is gebeurd.. Heel verdrietig en oneerlijk 😥
De afgelopen maanden waren heftig en veel.. zowel fysiek als mentaal. Bedankt voor alle steun op wat voor manier dan ook..! Dit was en blijft erg belangrijk voor ons..
Ondertussen was de 2de EK kwalificatie geweest en na deze wedstrijd stond ik nóg steeds 4e, er was geen springster over mijn score heen gegaan. Oei, zou de stand zo blijven en zou ik het EK écht halen?! De 3e kwalificatie één week later heb ik ook niet meegedaan, hier ging een springster over mijn score heen en werd ik 5e, geen EK voor mij maar een reserve plaats.. dit was ook best even lastig, ook omdat pap zo graag had gezien dat ik het EK zou halen.
Vandaag zou pap 54 jaar geworden zijn.. en vandaag begint het EK in Spanje. Ik wens iedereen veel succes, ik zal jullie volgen..! Ik heb ongeveer 5 dikke weken niet op de trampoline gestaan, nu sta ik er af toe weer op en met school ben ik aan het opbouwen.. Ik moet zeggen dat dit me wel zwaar valt. De motivatie en drive voor alles moet ik weer even zoeken.. Ik ben veel thuis in Emmen bij mijn moeder en broer, samen zijn is het fijnst tijdens deze moeilijke periode. We zullen een nieuwe manier moeten gaan vinden om door te gaan. En dat gaan we doen, zoals pap zou willen.
Na het EK zal ik nieuwe trampolinedoelen gaan zoeken en proberen te stellen, ik hoop dat ik langzaam aan de kracht kan vinden om de draad weer op te pakken en weer mooie trampoline momenten mag meemaken.. Mijn grootste steun en fan moet ik tot mijn grote verdriet missen op de tribune, maar springend in de lucht kom ik wat dichter bij hem in de buurt.. ❤
Liefs Carlijn
Carlijn Blekkink 
Wat een zware periode voor jullie allemaal. Vind het super hoe jij jouw verhaal neer kan schrijven. Met zoveel doorzettingsvermogen ga je zeker weer een nieuwe uitdaging vinden en de draad weer oppakken. Veel sterkte en succes!
Wat omschrijf je het mooi, vooral bij die laatste zin springen de tranen in mn ogen. Vooral omdat het zo oneerlijk is en t overkomt altijd de verkeerde persoon. Helaas komt deze ziekte ook bij ons in de familie voor dus ik weet n beetje hoe je je voelt. Nogmaals heel veel sterkte en ik denk echt wel aan je hoor!
Dikke kus
Wat een verhaal Carlijn! Veel sterkte voor jou en je familie. Ik schrijf ook even omdat ik dit toevallig (bestaat toeval?) lees en juist vandaag de poster heb gezien voor de opening van mijn expositie morgen om 19 uur in De Klinker te Winschoten onder de titel “Ogen Blikken”. Nee geen reclamepraatjes hier hoor, maar jij staat op die poster met boek en trampoline. Terwijl er meerdere opties waren heeft de ontwerper juist die foto gekozen….. Groet, Ewoud Broeksma.
Mooi geschreven Carlijn. Veel sterkte in de komende periode en hoop dat je inderdaad de motivatie weer vindt om lekker door te gaan. Maar dat komt met de tijd zeker goed. Tot snel. Liefs Sven.